از تبار

لعل ریزد  چو در از لبان  یار 
  طلب کنی دهدت بسیار
 ّبهری ز خرمن زر در خزانه 
 کان گنج کیمیا در ملک هزار 
  حاجت برندضعیفان بدرگه
به ناله وز شکایت روزگار
عا شقان بی گناهند این دانید 
  داد گاه عدل ندارد شگردفرار
 معضر عهد من اباده ز ایمان 
که زندگانی بخشم هموار
وگر نه به دست توانم داد
 حلقه ی گنج به عدد بسیار
در کلبه ای که نبود بزم مراد
 اسیرند همه به دامی بیمار
ساختار عدل  بدست سلطان
 دهدسلامی پاسخ زخورد یار
 بربسته انسانیت ومحبت
تو بیین  بردند ه ی روزگار
 در بارگه یار رونق عشق بود
 پرونده سیه نگردیم ز کردگار
رد نمی کنند شاهان گدایان را
چو عیب بود به شهن دربار
 چو شب حجر در نظرخال  نگار 
 خریدار می خردخال به عیار
 جز سرزلف یار ننگرد خموشان
 مردمی باده به دست  مشک  بار
  دیده  پی نگاه رغیب نرود 
 سر به ملک سمان  برند تبار
سوسنی که ندهد بوی خوش
 با غبان نبرد در باغ بکار
سحره ماه صیام بود خوش
 که بلبل نمی گذرد ز صبح  بهار
  استاد حواله دهدهت  ثریا
  طلب گوهر زان یار که باشد ز تبار
طلب  باده ی سحر کن زسا قی
که  حواله ات دهد ملک یسار
جادوی شب بردت به خیال  
 طلسم او دائم است  به دار  
گلشن راه زنی کند ز رنگ بوی 
 راه زن  دنیا صد هزارند طرارط