درخت. انجیر

درخت انجیرک. دیدم. غمی داشت
کنار  دهستان. نجیبان. محفلی. داشت
بسیار دانه می داد شیرین. و خوش. طمع
همه. دانسته اند که حق آب و گلی داشت
بسی. نامهرانی دید او و باز نگاه منظری داشت
از جوان و نوجوان  آن محله دوروبری داشت
همه خوردند زآن. میوه که طمع شکری داشت
سالها در سایه اش پیران. محله. سخنی داشت
شبی. مردی از مومنان  خوابی چنین دید
نظر بر گوهر چنین. باغ. تری داشت
که افتاده قمر بر دامن آن درخت شب تاب
چراغان چون. قمر روشن  سحری  داشت
سوی. آن. آمد بداند کیست در شب
که چون. قصر ستاره  محفلی داشت
گفت دراین. خاک مومنانند. پای انجیر
گفت فردای آن روز خوابش. با هر که دلی داشت
کسی حرفش نفمید اما اثری داشت
تکرارش. بار ها  با مردان. دگر  داشت
همه. با بی محلی  خیال. بر غافلی. داشت
ولی  دنیای. مهرورزی به. دنبال. سخن شد
عقیده شد محکم  به. آن دلها که. نوگوهری. داشت
مریض می شد هر کس از اهالی بر دخیلش
شمع روشن. نمودند تا صبح که.آنجا اثری. داشت
بستند بر رشته های تارش. دخیل. هر مرادی
که افتاد از بام. با حال بد هم اثری داشت
بسی گفتند   شفا دارد به هرکه. او. نظر داشت
قبای عافیت پوشید هر آن  کس که با او سری داشت
برای خشکسالی می بریدن. رشته رشته
همان  زنهای. مومن تا یک هفته  که خبری داشت
تا ببارید باران دگر در دشت گلستان. سبز
ادامه داشت آن دیگو سه پایه که  حرمی. داشت
عقیده بود محکم بر دلها  که بود چون زر
تا باران. بارید جمع شدچون حاصلی. داشت
روزی با کلنگ آمد. مردی برزمین زد. ناگهانی
برای کودکان. شد.مدرسه که بی سری. داشت
بسا زند. مدرسه. آنجا   زیبا  که از آن. بی خبر شد
بخشکانند درخت خضرا که  گوهری داشت
برفت. آن. درخت به دستان.فراموشی
بلرزید ز آن. تیشه  که دست کافری. داشت
به خشکید  تار پودش از بی آبی. و از  . مهر زمانه
بسی خوانند خرافه آن. کمند که ماندگاری داشت
گفتند. آن گذشته بی نشان. دارد  یقین
لگد  کردند آن زوق. ندیدن. که او. جوهری. داشت
هنوز. هست. جای خالیش به آنجا روی دلها
برفت. آن ذوق. که بر دلها سروری. داشت
نگاشت. طوبی. شعری. که از دلها. خبر داشت
که. شاید  بر دلی جایی. اثری داشت