به کجا دلم کشانی زکجا نشان چه داری
که بدین خرابه گویا تو نشان زمن نداری
چه توانگلایه گفتن چه سرآن ملامه رفتن
نه من از تو میتوانم نه تو بر من از نداری
نتوان سخن شنیدن نه دلی اشاره دیدن
نه رهی به دیدِ دیدن بکجاچومن نداری؟!
همه دل ز سر نهادن رهه سر زدل نهادن
همه ره گمانه بودن که یقین تو من نداری
که منم؟در این کتابت زخود افعلی نتابد
چه نوا بدین کلامی زِازل همان که داری
نه خفا براین بِداهی نه شَفی براین ملاهی
چه بَر از چه مینشانی چونهان یقین بداری
نه سراز عدم چرایم نه که بر عدم که رأیم
چه من ازتوخودچرایم چوعدم زمن چه داری
همه سر روا نهانم چوسراز روا فنا من
چه توان نشان عدامی مگر از خرد که داری
چه خوشاسری که مهتر بِخفا نمادِ خودسر
چه پسا حزین سرانی پِیِ ناقص از نداری
خودازاین خیالوخودسر همه ره فتادِ یکسر
بجهان سری توانم زِجهان ذر ان ندارم (ذره)
عدم از عدم فراتر چو هزار بودو فاطِر
که یقین عدم جهانی عدمش که من ندارم
جالب و زیبا بود