شعر روح اله سلیمی ناحی
به کجا دلم کشانی زِ کجا نشان چه داری
که بدین خرابه گویا تو نشان ز من نداری
چه توانگلایه گفتن چه سرآن ملامه رفتن
نه من از تو می توانم نه تو بر من از نداری
نتوان سخن شنیدن ، نه دلی اشاره دیدن
نه رهی به دیده دیدن به کجا چومن نداری؟!
همه دل ز سر نهادن رَهه سَر زِ دل نهادن
همه ره گمانه بودن که یقین تو من نداری
که منم؟ در این کتابت ز خود افعلی نتابد
چه نوا بدین کلامی زِِ ازل همان که داری
نه خفا براین بِداهی، نه شَفی بر این ملاهی
چه بَراز چه می نشانی چو نهان یقین بداری
نه سر از عدم چرایم ،نه که بر عدم که رأیم
چه من ازتوخودچرایم چوعدم زمن چه داری
همه سر روا نهانم ، چو سر از روا فنا من
چه توان نشان عدامی ،مگر از خرد که داری
چه خوشا سری که مهتر ، بِه خفا نمادِ خودسر
چه پسا دحزین سرانی ، پِیِ ناقص از نداری
خود از این خیال وخودسر همه ره فتادِ یک سر
به جهان سری توانم ،زِ جهان ذر ان ندارم (ذره)
عدم از عدم فراتر چو هزار بودو فاطِر
که یقین عدم جهانی عدمش که من ندارم
موفق باشید .