يکشنبه ۲۴ فروردين
اشعار دفتر شعرِ شب پاییزی شاعر رضا دشتی(دشتی)
|
|
|
|
بهر روی دوست جان دادن چه عیبی بینوا
عیب آن باشد که جان در حسرت دیدار شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کنی تیغ گران زخمه به جانم بزنی
تو که بی تابی دل بینی و دم هم مزنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عیب از تو نشد گر بشدم گمره طوفان
عیب آن که تو را قافله سالار کشیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دشتیا دل که شود از رخ یاری رنگین
جز به وصلش نکند رنگ دگر دلشادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نظرم بسته به روی همه خوبان جهان
آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا محول حال ما خوش چاق کن
هر چه از شور و صفا انفاق کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسته به طرح روی خود خال لب یگانه ای
سوزش جان و هردلی شرع و مجاز میکنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاهی جهان حسرت هر بنده و اما
دلداده دهد شاهی عالم به نگاهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دشتیا گر در پی عشقی و شور و حال دل
پایه عشق و صفا مشکین قبای مادر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که از تیغ جفا سینه به خونابه کشی
کس بدیدی بزند صدمه به کاشانه خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قرابت عشق است به دل معیشت دوست
بدیم رهیم و تن به تیر غم دوست سپریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستار غمت بر سر من بار گرانیست
لیکن به امید فرج این خرقه بپوشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سجده بسا حکم عیان باده حرام است
افسوس که این آب گران شرط نماز است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه به هر سینه اثر صحبت عشق و می آن
سعی واهی به زدن،میخ بر آهن نکنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یوسف نه به چاه از سر عصیان برادر
زیری به وی این معرکه درس زِبَرش بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخن از وعده بخوانم که دگر رفته عنانم
نه دگر صبر و توانم که دل از ناله رهانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردیست مرا بر دل درمان نمی دانم
روئیست تو را جانا دردم به درمانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا چند بخواند دل ذکر تو که بازآیی
تا چند به دل خوانم امید به فردایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دشتی تو چه میدانی حال دل سعدی را
بسیار سفر باید تا پخته شود خامی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه بر گرد من و در پی تحسین سخن
بی خبر آنکه تامل برِ شرح سخن است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسوده کس آسود که شد تار تو را پود
صد نقش و ولی غیر جمال تو نیاسود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدیم از کاخ شاهنشه به سوی خاک غم
تا در این محنت سرا شهزاده قربانی کنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلبر آن است که جان در ره جانان بدهد
دل بر آن است چنین معرکه جانانه رود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کی توان تا که شوم مست می و جام لبی
هر که چون نوشد اگر باده ز پیمانه عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر که گیرد خبر از سینه ی ویرانه ی من
گو بسوزد پدر عشق که دیوانه بسوخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمری به در دوست شکایت ز غم هجر
افسوس ندانی که خود آن چهره نقابی
|
|
|
|
|
شاهزاده خانوم
سیاوش آزاد
محمد رضا خوشرو (مریخ) 
ناهید میرعالی 
