در سایۀ کلام \سلمان مولایی\

سلام

و

جناب سلیمانی مقدم نازنین و عزیز

از دست و زبان که بر آید
کز عهده ی شکر [ت ] به در آید ...

با دیدن این مستزاد کاردرست سروری وصف ناشدنی در
جان و قلب ام پدیدار شد و از این که اندک سهمی در
بازشناسی قالب مذکور و معرفی آن داشتم را بر خویش
بالیدم اما از این ها گذشته شاعر چیره دست در این
قالب نیز مانند دیگر قالب های کلاسیک که پیشتر
از وی خوانده ایم ، با اعجاز قلم خویش ، اثری ماندگار
و دوست داشتنی را رقم زده است که این امر علاوه
بر قدرت قلم شاعر ، نشانگر آن است که سرودن در
قالب های فراموش شده می تواند شور و شوقی خاص
به قلم شاعر بخشیده که عیناً در هنگام عرضه به مخاطب
به او نیز منتقل می گردد و می تواند شاعران بیشتری
را به این کار ترغیب نماید .
اما علاوه بر این موارد بزرگواری استاد عزیز م که همواره
برای من مشهود و مبرهن بود باری دیگر رخ نموده و
این شاگرد ناخلف را بی اندازه ، هیجان زده و البته
خجالت زده نیز نموده است .
سرودن مستزاد ، به کار بردن قافیه ی آر در تیم مصراع های زاید ، کلام مهر آمیز استاد پیش از آغاز شعر که با نام این
کمترین همراه بود ، به کار بردن تصاویر و تعابیر آشنا در
طول شعر و سرانجام :

افتاد باز یادِ گُلی از تبارِ عشق                           محبوبهء شبش
آن کس که بود نسخهء درمانِ بی‌کسی                  زیبا و با وقار

ترنم نام محبوب و اوج و کمال هیجانی که هیچ واژه ای
توان توصیف اش را نمی تواند داشته باشد و نیز آن که :

از دست و زبان که بر آید
کز عهده ی شکرش به در آید ...

پس منت خدای را عز و جل که طاعت اش موجب قربت است
و به شکر اندرش مزید نعمت ، هر نفسی که فرو می رود ممد حیات است و چون بر می آید ؛
[ سلمان مولایی به جرأت و جسارت ، اقرار می کند که
اعجاز و قدرت قلم جناب سلیمانی مقدم را در کمتر قلمی
دیده است و این حرف امروز و حاصل این ماجرا نیست
بلکه در دو سه باری که پیشتر نیز نقد بر اشعار وی نوشته
به این نکته اشاره نموده است ] ...