شاعرِ دیوانه

شاعری دیوانه و غم‌پرورم!
عاشقی بیچاره و بی‌یاورم!

پیچکی پیچیده بر فکر و خیال
طعمهء بیدادِ بادِ صرصرم!

روحِ ناآرام و سرشار از غمم
یک قفس دارد به نامِ پیکرم!

مو ندارم روی سر، از این جهت
با همه افرادِ بی‌مو، هم‌سرم!

فرق دارم ظاهراً با این و آن
مثلِ این که، از جهانی دیگرم!

جنگلی پوشیده از هرمِ کویر
نبضِ قلبی، عاری از شور و شرَم!

چون لبِ تفتیدهء دشتِ کویر
تشنهء یک جرعه آبِ کوثرم!

خسته‌ام چون خاطرِ یک کارگر
دل‌خوشم تنها به این: نان‌آورم!

یک نفر، عشقِ مرا نابود کرد
نیست امّا غیرِ او، در باورم!

من، چکاوک بودم امّا بی‌گناه
سوخت از بیدادِ او بال و پرم!

سایبانش بر سرم، آوار شد
سایهء مرگ است بالای سرم

خستگی را روز و شب، حس می‌کنم
مثلِ گل‌ها جامه بر تن می‌درم!

قامتم را چون دلم خواهد شکست
بارِ سنگینی که دارم می‌برم!

تلخ‌کامم، تلخ‌کامم تلخ‌کام
یک درختِ خشک و بی برگ و برم!

زندگی، وقتی که با من دشمن است
مرگ اگر آید به سویم، بهترم!

روبرویم، می‌زند لبخند، مرگ
ناز را از هر نگاهش می‌خرم!

زندگی، بامی‌ست از بیم و امید
روزی از این بام، آخر می‌پرم!

می‌رسد روزی که روی یک مزار
نقشِ خاموشی، به سنگِ مرمرم!

#محمدعلی_سليمانی_مقدم ۰۰:۳۴
۱۴۰۲-۰۴-۳۱
😢😔😢😔😢