غزل ۳

اگر ز بی خبری خویشتن جداسازیم

مکان دیگری از آینه بنا سازیم

دراین مجال دو روزه مدام در جنگیم

زجهل و بی خبری خویشتن فنا سازیم 

اساس هستی ما هست عین آرامش

به پای فرض کهنه ولی خویش پابه پا سازیم


تمامِ رازِ جهان میشود به ما مشهود

اگر که تیرگی از آینه جدا سازیم


جهان زبی خبری قتل گاه هابیل است

بیا ، معالجه یِ دردِ بی دوا سازیم


وقوعِ عشق کند خفته را همی بیدار

به عشق چگونه ولی خویش آشناسازیم؟...


سمومِ کهنه ی پندار اگر شود معدوم 

به عشق جلوه ی دیگر بخود به پا سازیم


غرور و رشک وحسد منهدم شود یکسر

تمام این مجادله در خویشتن فنا سازیم


نشانِ معجزه در آدمی همه این است 

که هرکه خویشتن از وهم خود رهاسازیم


خیال وخوف کندمان بخود چنین زنجیر 

جهان و اهلِ جهان ، غرقِ در بلا سازیم


خطا و خبطِ بشر ، از "خطای پندار" ست

خوشیم به دامنه برخویش ماجرا سازیم


زجهلِ ماست ، جهنم شده جهان بر ما

خوشیم به قولِ خطا خویش مبتلا سازیم


مخوان فسانه همی ، میتوان بلی برخویش

به انقلاب دگر ، نقطه نقطه را خدا سازیم 


شود بهشت برین ، بعداز آن جهان یکسر

اگر زبی خبری خویشتن جدا سازیم