باوریم واردی سنه

تر جمه ی شعرتقدیم دوستان جان  
در دلم ساکن شده ای...ای به قربان تو جانم...
شده ام رسوای عشقت؛ و چطور ممکنه این رسوایی رو کتمان کنم
مانند خورشیدی هستی که پشت ابر ها نماندی...
من باورت دارم چون به تو ایمان دارم 
تو هم اگر عشق مرا باور کرده ای معلوم کن...
من نمی دانم که عاشقم هستی یا نه یک اشاره بکن تا بفهمم
عشق تو اگر هم گناه و حدی داشته باشد در این دنیا من 
تاو انش را پس خواهم داد...
حتی قبول دارم اگر در آخرت هم در قعر جهنم مرا بسوزانند از این گناه
پس این افسانه نبوده و حقیقت بوده که آوردن اسم لیلی خون مجنون را به جوش می آورده...(اشاره به روایتی که مجنون از بس عاشق لیلا بوده که حتی عشق لیلی در رگها و خون مجنون جاری بوده... گویا روایت است مجنون برای نشان دادن میزان عشقش به لیلی با خنجری خود را زخمی می کند و در زمین از خونش اسم لیلی نقش می بندد...افسانه یا حقیقت منم شنیده ام ) (این رو ایت اینجا به نظرم آمد و این طور نوشتم در شعرم که پس درست بوده آوردن اسم لیلی خون مجنون را به جوش می آورده از بس دوستش داشته)
منم هر زمان اسم تو رو آوردم خونم به جوش آمد...

باسپاس فراوان و احترام 
مهدی تنهائی