یکی از سازمان های دولتی فراخوان شعری منتشر کرد با موضوع امید
که سبب سرایش این شعر شد :
اُمید
می خواهم از امیــد بگویم سـخن عزیز
ازعطر یاس و بوی خوش نستـــرن عزیز
آواز ســر کنم به دل باغ و بوســــــتان
چون بلبلان خوش نفَس خوش سخن عزیز
چون نوگلان نورسِ زیبــا به هـر بهار
از شــوقِ نو شــدن بدَرَم پیــــــرهن عزیز
هر دم ســلام گـویم و صبحت بخیر را
ســازم نثــار مقــدم هر مــرد و زن عزیز
میخواهم اینکه با گل وپروانه هاچوشمع
روشــن شـوم به بـزم خوش انجمـن عزیز
همـت کنم که قاصـد پاییـــــز را زِ باغ
بیــــرون کنم به پاســـخ دندان شکن عزیز
می خواهم از امید بگویم ولی چه سان
از رونـق و نویــــد بگویـــم ولی چه سان
دیگـــر دل و دماغ نــــداریم ای رفیق
در بـــزم خود چــــراغ نـــداریم ای رفیق
آتــش گرفتــــه خـرمن امیـــــدهایمــان
وســعت گرفـتـــــه دامن تــردیـــدهایمـان
دست تبـــر به ریشـه اندیشــه ها رسید
آفـت به گلبـــن همـــه ریشــه ها رســـــید
در بـاغ یاس و سـوسن و سنبل تباه شد
روزی بــرای هــرزه دلان روبــراه شــد
آمد نســیم و بوی گل و نستـرن نداشت
روییــد گل ولی به تنــش پیــرهن نداشـت
آواز در گلــوی قنـاری به خون نشست
اندیشــه از تبــاهی گل در جنـــون نشست
آب روان ز هر طرف از باغ بسته شد
پـرواز قمــــریان چمـن دسـته دسـته شــــد
بلبل زِسوگ سرو وچمن دل شکسته است
خوش بلبلی که رفته و زین باغ رسته است
دیگر گلی به دامن گلشــن نمانـده است
از این خــزان ســرزده ایمَـن نمــانده است
دیگر نسیم هم به هیاهــو نشســته است
خم گشته سرو ودست به زانو نشسته است
بر دوش باغبـان تبــر و تیشه دیده ایم
ویـرانی تبــار خـود از ریشــــه دیــده ایـم
حاشــا که اعتمــاد براین باغبـــان کنیم
بر شــاخه های بی ته و بُن آشیــان کنیـــم
حاشــا به ما که فــکر بهاری دگر کنیم
اندیشـــه های ســوخته را در بـدر کنیــــم
می خواستم ز عیــــــد بگویم ولی نشد
از رونـق و امیــــــد بگــویم ولی نشــــد
بغضی است در گلــو که امانم نمیـدهد
طبعــم چو بلبــلی است که جانم نمیــدهد
تا آمــدم ز گل بسُـــــــرایم امان نـداد
آواز در گلـــوی نفــَـس بــود و جان نداد
شرمنــده قلم شــــدم و درد می کشـــم
رنگ تمـــام باغچــــه را زرد می کشــم
مریم محبوب – 31 شهریور ماه 1397
نومید و زیبا بود