مسلخ پاییز

 

این نخل فروخفته در این غم زده دهلیز
با پای خودش آمده تا مسلخ پاییز

هم غنچه فرو بسته لب از داغ چکاوک

هم مرغ چمن در شرف کوچه غم انگیز

هم بر تن این خاک تنیده علف هرز
هم پیچک خودروی به هر شاخه گلاویز

چون حلقه مرگ است که از گردن تقدیر
افتاده به دستان گره خورده جالیز

ای ماه مصیبت زده تیره و غمبار
ای فصل تب آلوده بی رونق پالیز

تابوت به دوش از دل این باغ گذشتی
در هر قدمت خنجر خونبار تبرریز

ای تیر تراشیده از دشنه تزویر
از شاخه ارژن بکش این نیزه خونریز

از قطع درختان سپیدار حذر کن
از صید کژالان چمن سخت بپرهیز

افتاده ز جریان اگر این  رود خروشان
یخ بسته جنون در رگ شریانی کاریز

پوشیده فلک پیرهن از ابر سیه فام
خورشید سیه‌پوش و زمین تیره و شبدیز

این بوم که بر بام نشسته است نخیزد
کرده است قرق پاتوق مرغان سحرخیز

برگیر دگر سایه شوم از سر دیوار
ای مرغ بداقبال بدآهنگ شباویز

تا باد خزان خون نکند در دل گلزار
آسیمه سر از هر طرف ای باد صبا خیز

دستی بکش از عشق به گیسوی پریشان
جانی بده از شوق به رخسار دلاویز

باز آر نسیمی که ز تصنیف گل سرخ
چون ابر بهاران شود از عطر تو لبریز

خوشبوی و طرب زا و مسیحا نفسی که
از خطه کرمان برود تا خود تبریز

بر چشم بکش سرمه از این خاک زراندود
بر سر بنه این بدره دیباج قناویز

ای مژده آبادی و آزادی میهن
یک چشم نظر بر در این خاک بیاویز

 

#مریم محبوب 

پاییز ۱۴۰۲