آهنگ زمان

بگذار یک دل سیر
نرم و آرام
به آهنگ زمان گوش کنم
بگذار یک دل سیر
به تماشای  تصاویر زمان بنشینم
بگذار با دقت
از همان راه که من آمده ام برگردم
سر به زیر و جویا
 چشم  بر خاک  و  زمین 
مثل آنی که پی گمشده ای می گردد
ممکن است تکه ای از آرزوی گمشده ام
 لای خاکستر آمال جوانی باشد
بگذار برگردم
شاید آن گوی بلورین   
یک جایی ،  یک کناری
پشت  دیوار امیدی ، نزد یک عابد پیری
 زیر یک پشته خاری مانده
بگذار خوب ببینم چه شده 
به گمان من این خاک چنین خشک نبود 
شاید این خاک اگر خشکیده
 حاصل خستگی و خون دل باران است
یا ریاکاری رودی ، که از روز ازل آب نداشت
بگذار برگردم 
شاید پیدا کنم آن سکه دو ریالی را  
که همان بود همه ثروت و دارایی من 
و من ساده دل آنرا دادم  پای یک آب نبات چوبی 
بگذار یک دل سیر 
با سر و موی سپید ،  بدون عینک 
به چشمان  زمان  خیره شوم
تا ببینم  سر این خط و خطوط  روی پیشانی من 
به کجاها وصل است 
تا ببینم مگر آن روز که من بود شدم
آسمان بستر صد کوکب و خورشید نبود؟
آسمان هست هنوز
 همچنان آبی و سرزنده و شاداب و جوان 
ولی آن کودک خوش باور معصوم دگر پیر شده 
نکند چهره خورشید چروک افتاده
نکند ماه به دنبال عصا می گردد 
نکند پای زمین می لنگد
بگذار یک دل سیر 
چشم در چشم حقیقت باشم 
بگذار با حسرت ، مست دامان طبیعت باشم
 شاهد کوه و زمینی باشم که صحیح و سالم
همچنان پا بر جا ست
و زمین داری که ، با دل  و جان  تقلا می کرد 
 سالها پیش به خواب ابدی پیوسته
 و نگاهش امروز 
نقش بر سنگ  سیاهی
 درآن نزدیکیست 
بگذار یک دل سیر
عاری از رنگ و ریا  
 دست در دست  دلم
من در آغوش زمان خواب روم
و تمام  فکرم 
 طمعِ گربه  به  آن جوجۀ زردی باشد
که صدای جیک جیکش
ساعت قلب مرا کوک می کرد
بگذار باز به آن مدرسه ای برگردم
که عشقِ معلم 
حتی 
در کلاس ریاضی
حاصل یک جمع و تفریق نبود
بگذار بار دگر
با همان سادگی کودکیم برخیز م
و ببینم دستی
 که پر از مهر ولیکن باز است
حس کنم گرمی و آهنگ صدایی را 
که همواره ز بیداری شب 
شاکی بود