سه شنبه ۴ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ پینوپروک (دفترسوم) شاعر عنایت اله کرمی
|
|
|
|
ای قوم فرو خفته، به دامان تقلب
ای رشد و نما یافته با خوان تقلب
یک عمر شنیدیم شما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوستانی، نامراد از تابشم
بوته ای، در انتظارِ بارشم
مثلِ قلبی، بی پناه و مبتلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روحم مثال کاغذِ باطل مچاله شد
سهم من از پیالۀ هستی، تفاله شد
شهدِ به بار آمده، از اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که دزدان شعور،
شبانه به مخچهٔ ما،
دستبرد زدند
و کلاهمان را بردند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال نو را
پر طراوت، خوش قدم
با تنی سالم، دلی شادان
هوایی پاک و تابان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منشورِ او تَبَر، من خام و بی خبر
او ریشه می زند، من جار با خطر
در بام و بومِ شب، او می کشد هنر
من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جان زمین ز دیوِ زمان، ضجه می زند
گرگ هوا به چهرهٔ جان پنجه می زند
بنیان خانه سُست و کمر خم شد از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گشته ای بالانشین، ما را نمی بینی دگر
عابدی عزلت گزین، ما را نمی بینی دگر
با ملائک دوستی، در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما نوع بشر زنده به احسانِ همیم
محتاج دل و نگاه و دستان همیم
هنگام خطر کنار هم با دل و جان
فارغ ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما مثل دو یارِ غار، با هم بودیم
در عرصهٔ هر قمار، باهم بودیم
وقتی ز سبوی بی نشان نوشیدیم
بی وقفه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سری که پر نشود، از هوای آزادی
شبانه بهر اسارت، اجاره خواهد شد
هزار مرتبه هم، از قفس که بگریزد
اسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من سازهای نازِ تو را، گوش می کنم
هرچه که گذشته را فراموش می کنم
ازاین به بعد به جای هر باده ای، فق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفته بودم که دگر محوِ نگاری نشوم
خامِ ابروی خم و چشم خماری نشوم
دل به آهنگ خوشِ سازِ غریبی ندهم
ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این کرانه، میوهٔ ادراک، نارس است
هر ناکسِ نخاله، گمان می کند کس است
ناموس تاک و شاخهٔ گیلاس و ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افتاد اگر، نگین امیدم به روی خاک
آواز باد و نغمهٔ باران مرا بس است،
تا پر شَوَم دوباره از امّید و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمری گذشت، خانهٔ دل با صفا نشد
روشن، نظر به چهرۀ آن مه لقا نشد
هر جا که شد، شدم به امّیدِ وصل او
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوه به کوه نمی رسه، آدم به آدم می رسه
آخرش این فریادها به گوش عالم می رسه
وقتی که تشنه افتادم، رو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سایۀ نگاهِ تو از ره به در شدم
با جان و دل مقابلِ عقلم سپر شدم
در التهابِ آتش عشقت گشاده روی
از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن قدر مرا عذاب دادی، که نگو
درهای جفا چنان گشادی که نگو
با خون جگر، رسیده بودم به نوا
داغی به سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای نازنین هزار جوانی! کجا شدی؟
از شاخسار سبز وجودم چرا شدی؟
تا آمدم، شکفته ز لحن خوشت شوم
یکباره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش، در اوج اقتدار
بی هیچ چشمداشت
چونان نخی باریک
بگذرم از سوراخ سوزنی
برای وصله بر
تنپوش پاره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شدم بازیچۀ دستِ، حسادت های گه گاهت
شدم درگیرِ وسواس و، تمنّاهای بی راهت
دلم آخر مگه سنگه؟ که نیشِت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش ما با هر نگاهی سازگاری داشتیم
باوری منطق پذیر و بردباری داشتیم
اهل حق بودیم و در ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کابوس وحشتناک شد، خواب خوش و شیرین من
خاکستری بر باد شد، آرامش دیرین من
تعبیر خواب سرخوشی، با رقص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کالبد ما،
چه دمیده است روزگار؟
که مرده ایم، در قعرِ زندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آینۀ رنگت ، همرنگِ تو گردیدم
در سایۀ نیرنگت، دلتنگِ تو گردیدم
آهنگِ جماعت بر، بنیانِ سعادت بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جورِ هزار ساغر جعلی کشیده ام
تا ذرّه ای ز جام حقیقت چشیده ام
کاین ناله های مردمِ افتاده از نفس
دی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته از ره رسیده بودیم و
چشم ها، ذره ای فروغ نداشت
در مسیرِ دراز و تاریکی
که پر از خار و مارِ غا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی بنای هستی من بر هوای توست
وقتی دلیل زندگی ام خنده های توست
وقتی غذای جان و تنم از تو می رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب از نیمه گذشته است
شرف از کوچه های شهر
قمارخانه ای
به وسعت قومی هویٰ به سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا آمدم، ز مرز وجودم گذر کنم
چشمان آشنای نگاری، مرا ربود
بندِ قرارِ حال مرا از خودم گرفت
گردِ غم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برنخاسته، خسته ای
نیفتاده، شکسته
بی مقصد و بی چراغ
بارِ سفر بسته ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد نشست، قلب مرا آب کرد و رفت
تصویرِ آن مقابله را قاب کرد و رفت
آرامش از سرای خیالم، گرفت و برد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گذشت، از روی شرف
کاروانِ تازه به دوران رسیده ها
خراب شد، دیوارِ آرزو
بر سرِ محنت کشیده ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قاصدک می گوید:
پرِ پروانه اگر می لرزد
چون به پایندگیِ شمع نمی بندد دل
گاهی افراط، ضمادِ یأس است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از زمانی که تو رفتی و نگاهی
به رخ زرد من و سینه پر درد من و
حسرت دیدار نکردی،
برگ های سبدِ خاطر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی چه حس بی ثمری داری، آدمی!
چنان که گمان می کنی
همۀ راه ها به اقیانوس
و اقیانوس،
به سرزمین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی بزن به سیم بی خیالی
زدم نشد
مغزم دمی رها
ز کهنگی طاق و طاغیان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه گشته ام به خدا در هوای تو
با خاطرات پرشده از خنده های تو
آنجا که دائما، ز لبِ سرخ ارغوان
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای دیدن تو، رهسپار خواب شدم
سوار اسب هوا، عازم حباب شدم
به محض گم شدنم در دیار بیهوشی
خمار نف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جایی که یادِ یار، فراموش می شود
گل در میان خار، فراموش می شود
در گفته های مَردُم و رفتارِ حاکمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درختان،
در میان هرز علف ها،
در حصارند
امان از هرز علف ها!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تاریخ زندگی ام
عکس های زیادی گرفته ام
تا جغرافیای زندگیم را
گم نکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخرین چکه های اشکم را، ریختم پای عشق ظاهر تو
آن شبی که سکوت پاشیدم، تا بروید زبان به خاطر تو
خیس ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیام داد، به محبوبِ خود شهی ظالم
درا به بارگه ما، که زار و دل تنگم
به سانِ ما، تو نیابی مُصاحبی هر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای تو رفیق نیمه ره! در خمِ عشق ابترم
ای که غبارِ نازِ تو! گشته هوار بر سرم
ترکشِ ناز تا کجا؟ سوز و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دورۀ سوز و گداز است، بیا اشک بریز
راهِ بهروزی دراز است، بیا اشک بریز
روبه حیله گری، سازِ تعارف زد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطرت، خانهٔ عنکبوت رؤیا شده است
خواهشت را، هوسی تازه مهیّا شده است
در خم و پیچِ رهی گم شده در درّ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز راهِ عاشقی آخر عزیز خواهم شد
عزیزِ و مفتخرِ رستخیز، خواهم شد
اگر چه غوطه ورم در غبارِ ناکامی
ول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا! من طلب کارت نبودم
رضا به خشم و آزارت نبودم
اگر خلقم نمی کردی، از اوّل
چنین، حیرانِ اسرارت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستم را نگرفتی رفیقِ جان!
نشنیدی که از نفس و پا، ز کهکشان
افتاده ام به دامن یک بخت بی نشان؟
کِش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا پنجرهٔ چشمم، بر روی رُخَش وا شد
میدانِ دل و جانم، پر آتش و غوغا شد
در معبدِ چشمانش، وقتی که شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من بارها شنیده بودم،
که سیبِ سرخ
نصیبِ شغال می شود، ولی
امرز، در روشنیِ روز شاهدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاییز بود و معرکهٔ ابر و باد بود
تا نیمه شب نگاه تو محرابِ یاد بود
در کلبه ای که قهوه و سیگار پشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پس کی نظر می کنی؟
بر شعرهای پریشان دفترم
شعر که نه،
ردّ اشک های چکیده بر کاغذ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در برج عاج نشستن و
مستِ تفالۀ برتری شدن
با بذلِ لقمه ای به فقیران،
مفتخر، به گدا‌پروری شدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دمادم می زند گرگی، قدم در کوی احساسم
مثالِ بید می لرزد، به خود، آهوی احساسم
هیولای ستم دست از، فرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر حالِ دلم ، کن نظری نادره تارا!
بیهوده مکن، رنجِ مرا بیش، خدا را
من از تهِ دل، همنفسِ سازِ تو ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیلِ سؤال
به سدِّ یقین طعنه می زند
توفانِ شک،
حتی ذکاوتِ وحوش را
به بازی گرفته است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل بهار، با ورقی از کتاب عشق
آمد گشود، پنجره را رو به قاب عشق
پاشید اشک شوق، به دامان کوهسا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بین زر نگاران، ما هم نگار داریم
تاریخ پر ز عزم و وزن و وقار داریم
یک آسمان ستاره، در قلب ما درخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرچه در آبادی ما
غریب است عاشقی،
اما منِ غریب،
آباد و زنده و مستم ز عاشقی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیدار شوعزیزم!
نمی شود خوابید
در بستر جنون و قساوت
کنار تیغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی با سِپرِ نگاهش
برخورد کردم،
احساسم
جریحه دار شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنارِ برکهٔ پرآب و جلوه ای، روزی
ز پیرِ عاجزی آمد، نوای جانسوزی
غمین و دلزده از خدعهٔ دغل کاران
م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه جا سرد، همه جا درد
صورت هایی پر آژنگ
قدم به قدم، بند به بند
شرارت ها، هماهنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو اهلِ عیش و ترنّم مرا پذیرفتند
تمام رازِ نهان را، به جلوه ای گفتند
ز رنگِ پینۀ پیشانی ام که ترسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زخم هایت را
مداوا نمی کنم
تا عمقِ تیغِ فرورفته در تنت
بمانَد به یادگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیروز آمد و رفت و
به روزهای رفته پیوست
فردا از امروز
به روزی که گذشت یاد می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من تمام عمر را با یاد تو سر کرده ام
چشم را، در آرزوی دیدنت تر کرده ام
در دل تنهای شب، در کنج سردِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا کند که شبی، روزگار برگردد
نسیمِ صلح و صفا، با نگار برگردد
ز بامِ قسمتِ ما، بومِ غصّه برخیزد
ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من درین روزگار بدعهدی، از صغیر و کبیر می ترسم
از نماهنگ های پر تزویر، از شکم های سیر می ترسم
از کم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تویی که اهل کتابی، وَ یا حساب و کتاب!
چرا مغالطه سازی به جای کشفِ جواب؟
ز خلق عالم و آدم، غرض اگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیبا! بیا و چشم مرا جوی خون مکن
همراه، سرنوشت مرا با جنون مکن
دل سوخته از نایرۀ عشق و مستی ام
دیگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید که عمق باور خود را بیان کنم
تا از نهان، علائق دل را عیان کنم
از هرچه فهمِ مرا به بازی گرفته ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از یک قلم لرزان، در بوم غزل خوانی
پاشید غمی سنگین، بر صفحۀ پایانی
یک منظرۀ کهنه، از شامِ پر از حسر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد از گذشته که می کنم
دلم تنگ می شود
دلم برای حرمتِ خودم
تنگ می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از دیارِ خاطره هایم شبانه دل کندم
ز ایده ها و آرزوی بی کرانه دل کندم
من آمدم که به در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنگِ چرکینِ و سیه، شایستۀ دلخانه نیست
واژۀ تزویر، در قاموس یک پروانه نیست
طعم خوشبختی نمی داند، گر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
احوال من خراب و آمال من بر آب است
ذهنم پراز سؤالِ جانکاه و بی جواب است
در جام زندگی جز غم طعم دیگر
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۱۲ پست فعال در ۳ صفحه |
بانام ویادخداو درودبرشما بانو نجفی عزیز
بهروز عسکرزاده
سیاوش آزاد
محمد شریف صادقی
سید هادی محمدی
رحیم فخوری
محمدرضا آزادبخت 
