باز کن پنجره را

باز کن پنجره ها را
که نسیمی نوشین
سرخوش و رقص کنان در راه است
کهکشان منتظر خندهٔ ماست
برگِ هر تاک، در این باغ
پر از خاطره هاست 
اشک تو، بوسهٔ من،
لرزِ سپیدار، هنوز
از تهِ مردمک مردم اینجا پیداست
قلب من 
از طپشی تازه و پدرام
بشارت دارد
خون رگ های تو 
از عشق حکایت دارد
پس دگر مکث چرا؟
پاک کن فاصله را
من و تو
نقطهٔ پایانی هر آغازیم
باز کن پنجره را
من و تو
لایق یک رایحهٔ ممتازیم