چو‌آب

در اِصالت‌ وارثی‌ ‌‌از خان‌ِ بارانم‌ چو‌آب
در‌طراوت‌رحمتی‌از‌سوی‌ِرَحمانم‌چوآب
تا رسیدن‌ بر‌ بهار‌ زندگی‌‌ با‌ شور عشق‌
در‌  نبردی‌ نا‌  برابر‌  با‌  بیابانم‌   چو‌آب

گاه‌ گرما‌‌ میکند‌جانم‌‌ چو‌ دیگی‌از‌بخار
گاه ‌یخ ‌سازد‌ مرا‌‌ سوز‌  زمستانم‌‌ چو‌آب
لحظه‌ای‌‌‌باشم‌چوشلاقی‌‌‌به‌دستِ‌ تند‌باد
یکدمی‌ هم‌‌‌  ناجئ‌‌ جان‌‌ غریبانم‌ چو‌آب
در‌‌ مرامِ‌ عاشقی‌‌ مجنون‌ بی‌  پروا‌، منم
‌‌در‌متانت‌‌‌،‌شاکری‌ در سَدِ سیمانم‌ چو‌آب
گفتی‌ام‌خواهی‌صفا‌همرنگ‌بااین‌جمع‌باش
ذات‌‌بی‌رنگم‌ بُوَد‌‌‌‌ همرنگ با‌ جانم‌ چو‌آب
‌با‌رقیبان‌گرچه‌گاهی‌سِیل‌‌‌و‌ گاهی‌ژاله‌ام
با‌رفیقان‌عاشقی‌‌در‌ پای‌ِ ریحانم‌  چو‌آب
گاه‌ می‌گیرد‌ دلم‌از‌‌ تشنگان‌‌  دشت‌خون
آه ‌با خِجلَت ‌کشم ‌از‌‌روی جانانم  چو‌آب
میثما‌‌‌‌   ‌از  ظلمت‌ دنیا‌  نگردی‌  نا امید
میشودروشن ‌‌جهان‌،با یار‌ِپنهانم‌ چو‌آب
مجید‌بهلول.میثم