یکی ازدوستـــان قلبش شـکسته
به سوگِ عشقِ ناکامش نشسته
بگفتــــــاحــرف هائی عاشقـــــانه
به دلــــداری که رفتـــه با بهـــــانه
بگفتـــــــاکاش بــــودی درکنـــــارم
ببینـــــی من،چگــــــونه بیقـــرا رم
نبــــــودی همــره وهمـــــرازوهم پا
همیشـــــهبوده ام تنهــــایِ تنهــــا
زمــــانی که دلم لبــــــریزِغــم بــود
دریغـــــا،همدلی هــایِ تــوکم بــود
دلم لبــــــریزومــــالامالِ غـــم شــد
نــگارا،قـامتم بی عشــــق،خم شد
عزیزی، همزبانی ، همدمی نیست
برایِ زخمِ این دل مـــرهمی نیست
نمی بیــندکســــی اشــــــکِ روانم
چـــــــراتنهـــــــاترین مردِجهـــــــانم
دلم می خــــواست بادستِ لطیفت
کِشی بررویِ من دستِ عطـوفت
چه میشد گَـــر مرا یارت بدانی
به سیمــایِ غضبناکت نرانی
چه میشد حرف هایِ عاشــقانه
برایت می سرودم بی بهــانه
چه می شـــد لرزشِ دستم برایت
زِ عشقی ناب می کـــردند حکایت
به دریــایِ ســرشکِ دیدگانم
ندادی ســـاحلِ امنی نشـانم
ولی ای کاش راهی مــانده باشـد
کمی از عشق ، باقی مـانده باشد
دلم خــــون است از این زندگانی
چو زندان است گر تنهــــا بمـانی
نه غمخــــواری که دردت را بـــداند
نه دلداری که عشقت را بخــــواند
دلم بی تابِ عشقی مادرانه است
چنین مهری به دنیـا جـــاودانه است