بت‌تراشانِ بت‌شکن!

درود بر شما. ممنون بابت نظر انتقادی شما. دربارهٔ مصراع آخر فرمایش شما را کاملا درک میکنم و من چند بار در اشعارم اینکار را برای حرف «ع» و حتی «ه» و «ح» نیز انجام داده‌ام که به قول شما بعضی از ارباب عروض صحیح نمیدادند و البته کاملا قابل درک است و حدالامکان باید از آن اجتناب شود. اما دربارهٔ سه مصراع یاد شده من چند سوال داشتم که اگر مرا راهنمایی کنید ممنون میشوم تا اشکالات را رفع کنم: در مصراع «جمعی اندر پی دیگران چو کوران پیرو» (-U--UU-U-U----) در رکن اول فعلاتن به فاعلاتن تبدیل شده که اختیاری مشهور است و قطعا منظور شما این نیست. اما هجای هشتم و نهم به ترتیب کوتاه و بلند هستند حال آنکه در حالت استاندارد فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن باید اول باید بلند بیاید و بعد کوتاه و در این جا جابجایی یا قلب رخ داده است. آیا این نوع جابجایی مجاز نیست؟ (متاسفانه اطلاعات من دربارهٔ عروض محدود است و از این جهت می‌پرسم که اشکال احتمالی را شناسایی کنم). در مصراع «دست باید که ز روی روسری بردارند» مشابه همین مسئله رخ داده است بنابراین ظن من اینست که اشکال شما به همین جابجایی است‌. در مصراع سوم «آنکه در ردّ خدا نوشت پندار خدای» (که البته «ی» در خدای احتمالا اضافی و غیر ضروری است) تفاوت این است که در رکن آخر دو هجای کوتاه و یک بلند داریم نه دو بلند (در ابیات دیگر عمدتا تسکین رخ داده است). مثل این شعر سعدی: «سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز ---- مرده آن است که نامش به نکویی نَبَرند» یا این مورد در حافظ:«گر چنین جلوه کند مغبچهٔ باده‌فروش ------- خاک‌روبِ درِ میخانه کنم مژگان را»

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

🙏🙏🙏🙏🙏🙏