غمان قصه

سلام ارجمندم.مهردادم.
نیز هم نور دیده ام.


چقدر این طولانی شدن خوش نشین بود.
راستش من از ابتدا،برای موضوع شعر،یک نگرانی داشتم.نکند نتوانم آنچه هست را بکارم.و دین را ادا کنم.اشراف من به موضوع،به قدری بود که جرات پرداخت را به خود بدهم.اما چیزی که نگرانم می کرد این بود که نتوانم به درستی تمامش کنم.وقتی باید آغازش درست می بود کرکس بهترین آغازگر داستان بود.بی اندیشه نیست کرکس را گزیدن.مخاطب اگر اهل فن باشد این روایتگر داستان را با موضوع،ارتباطش را خواهد فهمید.بگذریم که بازکردن همین کرکس،برای خودم داستان می شود.و استاد احمدی به گردن ما حق دارد.وقتی کرکس به ذهن علیلمان آمد ،ناقص بودن را فراموش کرده و اینچنین برداشت کردیم که می توانیم تا آخر،همسفر راوی باشیم و بس...غافل از آنکه راوی،ما را جاگذاشت و ما تنها ماندیم و این قبر بی نام.اابته یک اوجهایی را تجربه کردیم اما بسنده نبود.هیچ وقت هم بسنده نخواهد بود
.ساده بودن را دوست داریم و از گزافه و اطناب تا جایی که بود دوری جستیم.طولانی که ارجمندانم چون شما عرض کردید و سایرین را تشریح می کنم که همین هم کوتاهی بیش نیست چرا که بسیاری ماند و ما ناتوان.بل در آینده شاید توفیقی حاصل بتوانیم در ادامه حق مطلب را برای این مردمان نازنین که چونان گورستانی بی نامند ادا کنیم.به راستی که نشماردم چند و چون خروجم از وزن مگر در مواردی که ادامه بر وزن می چربید.شاید راهنمایی دوستان شاید خلسه در زمان یاریگرم باشد .نمیدانم...آن روزها وقتی میهمان باغ اخوان بودم از ذوق تا دم مرگ رفتن(که اغراق زیباست)را تجربه می کردم و گمانگر این بودم که دیگران چون من نیز...دیری نپایید دریافتم تاوان گمان بد را می دادم...و چه تاوان شیرینی.و حال که این حقیر سخن به گزافه می راند یک دچارگر بیمار طولانی پرست است.و شاید نیز قالب مرا دربرگرفته باشد.بعید نیست.سخن به بیراهه نراندی دوست من،بیشتر خواستم همین را عرض کنم و شاید در لابه لایش پهلویی به واکاوی موضوع برای مخاطبم بزنم.امید که بازهم بیراهه نباشد.


و صد البت تا ببینیم مخاطبانمان چه برداشت کنند.
سبزینه نیز بخاطر همان پهلو بود و بس.


با سپاسمندی