سه مرد پنهانی

درود بر استاد بزرگوار
خوش آمدید و سپاس
البته کمتر از 2 سال مانده است تا 50 سالگی. چون در عرف و عرفان، 40 و 50 سالگی نقطه عطف زندگی محسوب می شود به پیشواز رفتم.
خدا به وجود پربرکتتان عمر با عزت عطا کند.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر بانوی واژه های ناب
به مهر و لطف زیبا انگاشتید. سپاس
قلمتان سبز

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر همیشه استاد مهربان
سپاس از مهر و لطف حضورتان
ارجاعی که به اثر عطار دادید بسیار ارزشمند است و امیدوارم فرصت مطالعه و تعمق در آن را پیدا کنم.
ظهور و بروز روزافزون این دو «من» دیگر، نوعی دل مشغولی و کلنجار درونی لذت بخش و شعفناک را به همراه دارد. آنها نشانه و نویدی هستند برای شکافتن پیله و پرواز
در پناه خدای مهربان باشید.

درود بر شاعر توانا
سپاس از حضور گرمتان و نظر لطفتان
پاینده باشید.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر دوست عزیزم
برای شما هم بهترین را آرزو دارم.
و....
باید با «من» های خویش بسازیم و هرگز سرکوبشان نکنیم. آنان گنجینه های درونی ما هستند...

🌹🌹🌹🌹🌹💐💐💐

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر بانوی زیبااندیش
خوش آمدید و بسیار خوشحالم که برایتان زیبا و جالب بوده است.
امیدوارم «من» های وجود شما هم مایه نشاط و خودشکوفایی باشند.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر شاهزاده خانوم اندیشمند
سپاس فراوان
... فقط سرکوبشون نکنید. اگه خدا راضی بود باهاشون همراهی کنید و به حرف مردم زیاد اهمیت ندید.

چشم

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بیکران
سپاس از گل باران

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر جناب آزادبخت عزیز
صفا آوردید. سپاس بیکران
در پناه خدای مهربان باشید.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر جناب حسنلو عزیز
در تکمیل فرمایش شما (فرضی در نظر بگیرید):
وقتی تو ویلای شمال دیدی دخترا و پسرای فامیل دارن فوتبال دستی بازی می کنن و هوس می کنی بری باهاشون بازی کنی و می ری. می چسبی به میله های بازی و ولشون نمی کنی. می بری، می بازی، ذوق می کنی، بالا و پایین می پری، «کُری» می خونی، فریاد می زنی، می خندی و...
و برات مهم نیست بزرگسال ها این کارهات رو «جلف بازی» بدونن یا «سبکسری» یا «دور از شان» استادی و مدیرعاملی یا...
اونوقت معلوم می شه با یکی از «من» های درونت همراه و همساز شدی.
وقتی تو جاده بین «سیاهکل» و «دیلمان» داری می ری و چند کیلومتری دیلمان، به اون مرتع سرسبز شگفت انگیز می رسی با مه رقیق و خورشیدی که هم هست و هم نیست...
و بند بند وجودت به سمت خدا «کش» می یاد و همونجا می زنی کنار و ده متری جاده زانوهات «شل می شن» و به سجده می افتی و اصلا «ککت نمی گزه» مسافرایی که رد می شن راجع بهت چی فکر می کنن ...
شک نکن که یه «من» دیگه «رو اومده» و...
مهدی جان؛ اگر حواسمون به رضایت خدا باشه نه مردم، اون وقت این «من» ها بهمون کمک می کنن دنیا رو مهربون تر ببینیم و شاید از ما آدم های بهتری بسازن...
خوشحالم که آمدید و ممنون از نقد و نظرات ارزشمندتان
به امید دیدار و شنیدارهای آینده

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بیکران
سپاس فراوان از لطف نظرتان
خدای مهربان به اندیشه و قلمتان برکت دهد.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر شاعر توانا
خوشحالم که برداشت خوبی داشتید از این اثر و سپاس فراوان
اما در هر برهه از زندگی که باشید می توانید آن دو «من» دیگر را با فاصله زمانی از اکنون، پیدا کنید. کافی ست که لایه های ذهن و قلبتان را خوب کاوش نمایید. آنان به کارتان می آیند برای آرامش، شادکامی و خودشکوفایی
پاینده باشید.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر بانوی اندیشمند
اینکه یک ذهن جستجوگر رویکرد مثبتی به این اثر دارد برایم خیلی ارزشمند است. سپاس از لطف شما
شادکام باشید.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر بانوی سخنور
به مهر و لطف خواندید و زیبا دانستید. سپاس بیکران
خدا به اندیشه و قلمتان برکت دهد.

درودها جناب رضایی بزرگوار

زیبا سرودید


شاعرانه‌هایتان ماندگار

درود بر بانو الهه ی احساس
خوشحالم که زیبا خواندید. سپاس فراوان
شادکام باشید.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

درود بر شین بانوی مهربان
خوش آمدید و سپاس فراوان از لطف نظرتان
در تکمیل فرمایش شما:
هر کدام از این دو «من» با چیزهایی «سیر» و «سیراب» می شوند و اگر سرکوب یا انکارشان کنیم آرام آرام در ما می میرند.
«من» نوجوان با بازی و سرگرمی و مسابقه و رفاقت جان می گیرد و «من» کهنسال با مطالعه و تفکر و تجربه و عبادت.
و در مسیر زندگی، هر کدام می توانند بالی باشند برای پرواز...
امیدوارم شما راهی خارق العاده پیدا کنید برای عالی «سرکردن» با «من» های وجودتان و شاید آنچه را کشف می کنید روزی با همه ما به اشتراک بگذارید.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

ممنونم بابت تکمیل گفته ها
عالی هم نشد ، نشد
لذت ببرید فقط
ما گاهی از اشتباهاتمان بیشتر لذت میبریم 🌹

درود مجدد بر شین بانوی مهربان
این نوع جهان بینی که مطرح کردید برایم جالب بود و نکته های آموزنده ای هم داشت. من هم در قالب تمثیل، اشاره مختصری به یک جهان بینی دیگر می کنم. بگذارید در طاقچه ذهنتان. شاید در گونه شناسی آدم ها، روزی به کار بیاید.

قدیم ها که کنکور دانشگاه می دادیم چند ساعتی طول می کشید. کل جریان و عناصر آزمون می توانست لذت بخش هم باشد. مثل کلوچه، آب میوه، مدیریت زمان، کشف گزینه درست تست ها و...
اما تقریبا همه شرکت کنندگان، این لذت ها را فرع می پنداشتند و اصل داستان، دغدغه 70 سال زندگی آینده بود. آن زمان کنکور می توانست تعیین کند که بقیه عمر در کسوت جراح مغز باشیم یا متصدی آزمایشگاه یا جوشکار صنعتی یا کارمند بایگانی یا...
شین بانوی گرامی، زندگی از نظر من همانند آن چند ساعت کنکور دانشگاه است در قیاس با ابدیت. اهل «لذت بردن» و «حال کردن» هستم ولی محور و کانون اصلی توجهم این است که با اعمالم، ابدیت پیش روی را چگونه رقم بزنم.

خیلی سپاسگزارم برای اینکه همیشه در کامنت هایتان، دروازه ای باز می کنید به مبحثی مفید و سازنده. خدا حفظتان کند.

درود بر جناب زراعتی عزیز
بسیار دوست دارم که انقدر با حوصله به مسائل میپردازید
کوتاه و کامل گفتن کار هر کس نیست و متاسفانه فعلا ها کار من نیز هم
به همین خاطر کامل منظورم را نرساندم
منظورم از اینکه عالی هم نشد نشد و اینکه به اشتباه هم شده لذت ببریم بی خیالی ، بی خبری ، بیکاری و بی دغدغگی نیست
اتفاقا این ها خود خودِ لذت نبردنند ،خودِ زندگی نکردن
من میگویم مثلا اگر میخواستی کتاب فلان روانشناس را بخوانی و چندین مطلب مفید به ذهنت اضافه کنی اما وقتش را صرف خواندن فلان کتاب رمان گونه عاشقانه ، طنز یا ترسناک کردی
یا فیلمی که شاید محتوای خاصی نداشته باشد ،اما لذت بردی و حال خوبی داشتی ، که شاید ( تأکید میکنم ، شاید ) به گفته خیلی ها اشتباه باشد این جایگزینی ، هیچ اشکال خاصی ندارد
اصلا بگذارید اشتباه تلقی شود ،بگذارید با منِ بزرگتر عالی سر نکرده باشیم «مهم لذت بردن است »
هرچند که همه این هارا من بر حساب گه گاه زندگی میگذارم و مطمئنا قبول دارم باید حواسمان به طرز زندگی و تأثیر گذاری هایمان باشد
اما لذت بردن های گه گاهمان از اشتباه نباید بشود خودخوری و سرزنش
همه اینها در قالب نظر شخصی بود و درست و غلطش را نمیدانم
موفق باشید شاعر متفکر و عزیز 🤍🙏

درود بر شین بانوی مهربان
نظرات و دیدگاه های درخشان شما برایم بسیار ارزشمند بود. حداقل دو تلنگر جدی به ذهنم زد و به من برای بهتر زندگی کردن آموخت. زیاد نباید دلواپس درست یا غلط بودن نظرات خود باشیم. بگذاریم رویکردها به هم برسند، در هم بیامیزند، بر هم سوار شوند و سازه عظیم فرهنگ را بالا ببرند. تعامل و تبادل اندیشه، راز رویش و نشاط فرهنگی است.
و ما در این مرز و بوم چه کم با هم گفتگو می کنیم...
خدا وجود پربرکتتان را حفظ کند.

درود بر فردید عزیز
تازه به سایت آمده اید و خوش آمد می گویم.
و اینکه خیلی کیف کردم از صراحت کلام حتی اگر غلط هم داشته باشد.
دیدگاه های ارزشمندتان را می گذارم کنار نظرات دوستان دیگر و قطعا در ویرایش بعدی مورد استفاده قرار می گیرد.
و خوشحالم که «نشتری بر روزمرگی» و «قابل تامل» دانستید.
و نام «فردید» همیشه برایم یادآور پدر روشنفکری معاصر است. جلال آل احمد در آغاز کتاب ارزشمند «غربزدگی» به فردید اشاره می کند. دیگرانی نیز در بیان خاطراتشان، سیر اندیشه های خود را وامدار فردید می دانند. برخی نیز به سیاق اغلب نخبگان جهان سوم، ناسپاسی کردند و نقش استاد را انکار نمودند ولی ردپای فردید در آثارشان مشهود است.
امیدوارم روزی همچون فردید، مایه شکوه و بالندگی بیشتر فرهنگ ایران زمین شوید.

سپاس از الطاف و مهرورزی‌تان
آری، فردید را دورآدور می‌شناسم، فیلسوفی که شفاهی بود، چیزی ننوشت و یادگار نگذاشت اما سایه‌اش بر سپهر تفکر ایرانی لااقل در چند دهه‌ی اخیر سنگینی می‌کند. مخالفانی دارد خونی و موافقانی جانی!
آن‌چه درباره‌ی او مرا شیفته‌ می‌کند تلاش او بر تفکر درون‌زا و زیستی اصیل بوده است، مردی که مقهور نبود و حتا ملاصدرا را غرب‌زده ای مضاعف می‌دانست و البته غرب‌زدگی را تقدیر ما و صدر تاریخ ایرانی را ذیل تاریخ غرب می‌دانست!
در جمله‌ای به یادماندنی از او: انسان‌ها نمی‌میرند، سقط می‌شوند؟! امیدوارم ما چنین نشویم...

درود مجدد
به گمانم استنتاج خواننده پس از خواندن مطلب شما این باشد که خیلی بعید است فردید فتاحی ما به ازای واقعی با همین نام داشته و تصادفا «فردیدشناس» هم باشد و فرض را بر این می گذارد که فردید فتاحی نامی مستعار است. اگر چنین است بنا به هر دلیل، تصمیمتان برای انتخاب این نام محترم است و از آن می گذرم.
آنچه اهمیت دارد و مایه بسی خوشحالی ست اشراف احتمالی شما بر زندگی و اندیشه فردید است. به نظرم گفتگو در مورد این مرد و برخی مشاهیر سده اخیر، می تواند روشنگر سیر تحول و آسیب شناسی ادبیات معاصر نیز باشد.
از آشنایی با شما بسیار مسرور شدم و امیدوارم در مورد فردید بیشتر بگویید.

من در مقام دفاع از ایشان نیستم که ننوشتن و رد به جا نگذاشتن به قول هدایت، نشان از تلون فکری و بی‌ثباتی است و حتا اسباب مزاح!
آن‌چه درباره‌ی ایشان برجسته است هم‌زبانی با هایدگر می‌باشد و ارادت به تفکر شهودی و شرقی با نوعی زایندگی و ابداعات کلامیِ زبان‌شناختانه از جمله همین غرب‌زدگی که تا آخر عمر، اسباب مباهاتش بود.
درباره‌ی اسم به درستی حدس زدید، هم‌چنان که خود ایشان هم در ۳۰سالگی چنین فامیلی را برگزید و مهینی‌یزدی را در طاق‌چه‌ی خاطرات گذاشت.

درود بیکران
خوش آمدید و سپاس
قلمتان سبز

درود بیکران
شکسته نفسی نفرمایید. خیلی دقیق تفسیر کردید. تا حد زیادی با هدف بنده همخوانی دارد.
اما اینکه «راوی خود را از درک من امروز خود عاجز می بیند» اصلا درست نیست. من سال هاست که تکلیفم را با «من» های وجودم مشخص کرده ام و با هم به تعادل رسیده ایم. با این شعر خواستم تجربه شگفت انگیز و وجدآمیز خودم را به دیگران هدیه دهم و دقیقا می دانستم چه نهال اندیشه ای را دارم در ذهن دوستان عزیزم می کارم ...
مهرداد جان، خالی از لطف و فایده نیست برخی کامنت های قبلی عزیزان را ذیل همین شعر بخوانید. دو طرف مباحثه وقت زیادی گذاشته اند در تنظیم جملات و سیر استدلالی خود. به نظرم حاشیه به مراتب از خود شعر، فربه تر شده است.
سپاسگزارم از حضور و نظرات ارزشمندتان
در پناه خدای مهربان باشید.

درود بر شاعر غزل های ناب
خوش آمدید و افتخار دادید.
و سپاس از حسن نظر دلگرم کننده شما.
چند شعر از شما خوانده ام و اگر زنده ماندم به یاری خدا دوباره و سرفرصت باید بخوانم.
خدا به اندیشه و قلمتان برکت دهد.