يکشنبه ۲ دی
اشعار دفتر شعرِ دفتر اول شاعر محمود قائمی زاده (ربیعا)
|
|
با خودم میگویم
که اگر زین شب تار جان بدر بردم باز
|
|
|
|
|
پروانه وار
هر آنی
زیبا شوی و خوب میدانی
کاین پیله با دستان من وا شد ...
|
|
|
|
|
باز هماین من و این حوصله سررفته...
|
|
|
|
|
زمستان و ریاحینی ربیع زودرس بر دوش!
شکوفان با دم شاد هَزاران!
میان کوچههای قریههای سالها خاموش
|
|
|
|
|
من دچار نسیانم!
ساعتم کجاست؟ عینکم کجاست؟
|
|
|
|
|
شایدش باری گران افتاد از پشتی
کولبر از کوه نامردی فرو افتاد در دشتی
|
|
|
|
|
دستی تکان دهی و ابرها به هم زنی
سیر قطار
در هم تند نقوش حاشیه را
|
|
|
|
|
شهر رویاهای شیرینم
خفته در آغوش سبز جنگلی فرخ...
|
|
|
|
|
میوزد بادی و آرام
میزند شانه به گیسوی پریزاد ستبر
|
|
|
|
|
شادمان این روزگاران، شاد باد
خاطراتش سبز در هر فصل و ایامی
بسان شاخههای سبز و سر بردوش هم بنهاده
|
|
|
|
|
هنوز از خویش میپرسم
چه رازی بین بارانی و باران است؟
|
|
|