دوشنبه ۱۳ اسفند
اشعار دفتر شعرِ ارادت نامه شاعر مهران ساغری
|
|
|
|
شمعی به غم نشسته و پروانه می رود
حیف از گلی که پرپر از این خانه می رود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر کجا پا می گذارد سنگ ها دُر می شود
در زمین با بودنش .. جایِ خدا پُر می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میخانه ی مَلک شده چشمِ خمارِ تو
ساقی شدی که باده شود بی قرار تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیچ و خم گیسوی تو مبهوت کننده ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حیدر به قدری دلبری می کرد
که خادمانش غبطه میخوردند
کامل مشخّص بود .. اهلِ عرش ...
پیشِ مقاماتش کم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه میسوخت دلش از اثرِ میخ علی ست
آه ... مظلوم ترین آدمِ تاریخ علی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مایی که قبیله ی هنر پردازیم
یکروز برایت حرمی می سازیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رو به سجّاده کنی وقتِ اذان کافی نیست
تا دمِ صبح زنی رطلِ گران کافی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماهِ صفر بود و غمی بی حساب
غربت و دلواپسی و اضطراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسمِ رَبِّ الْحُسَینْ ... عاشوراست ...
کربلا چون همیشه سوزان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثلِ باقی ز تو هم درد و بلا مانده به جا
آه ای شیخِ دغل ... نَفْس کجا برده تو را ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیچیده در خیالم باری دگر خیالت
دارم دوباره در سر اندیشه ی وصالت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما همه دلدادگانِ رهنمایی ماهریم
عاشقانِ سینه چاک آفتابی طاهریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهتاب در آن سحرگه از سو افتاد
خورشید از آسمان به پهلو افتاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای بلبلِ سرگشته که از دیده نهانی
ما باز چه کردیم که پیشِ دگرانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در رواقِ عشق روشن می کنی فانوس را
آسمانی می کنی پروانه ی محبوس را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جانا بنگر این دلِ درمانده چه حال است
یک لحظه دگر زندگیم بی تو محال است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" آسمان تعطیل است "
" بادها بیکارند "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رویای قشنگی ست خیال رُخت هر شب
چشمان سیاهِ تو و من یکسره در تب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه ی آن زلفِ پریشانِ و رهایم
در عزلتِ موهای تو مشغولِ دعایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز باران ترانه میخواند
عیدِ نوروز آمده ، برخیز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رو به سجّاده کنی وقتِ اذان کافی نیست
تا دمِ صبح زنی رطلِ گران ، کافی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمر پر بار نبی نیز زمستانی داشت
باز هم مکر بنی ساعده طوفانی داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رویِ نی سری آورده شد ما بینِ محفلها
و خونی میچکد از حنجرش همواره بر دلها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نگاهِ مادرانه ..هوسی مُدام دارم ...
همه یِ وجود خود را ز مدینه وام دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب پسرِ فاطمه در راز و نیاز است
گاهی نجف و گاه دلش سمتِ حجاز است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم نوایِ نیستانِ نینوا دارد
هوایِ گنبد و گلدسته یِ طلا دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جمعه ها گشته غم آلود کجایید شما
شیعه از هجر تو فرسود کجایید شما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما آینه در آینه حیرانِ رضاییم
عمریست که دلبسته یِ ایوانِ طلاییم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لَعَنَ للّهُ امَّةً قَتَلَتْ ...
تیرِ اوّل به مشکِ مهمان خورد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل میرود و حیف که پای سفرم نیست
غمگینم و جز غصه کسی همسفرم نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غرقِ تشویشم و از یار خبر نیست که نیست
شبِ دیلاقِ مرا میلِ سحر نیست که نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فقیرم و تو عطایی تو کوثری و بقایی
تو مرهمی و شفایی دعا کنم که بیایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما دلشدگان.. مستِ تماشایِ رضاییم
از روزِ ازل عاشقِ ایوانِ طلاییم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شود بهار و زمین محوِ آسمان گردد
دلِ شقیّ فلک نرم و مهربان گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که نامت شده ممهور دل فانی ما..
اندکی نیز نظر کن..به پریشانی ما..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عالم .. مهیّا شد ز اکسیرِ وجودت ...
خورشید درهفت آسمان غرقِ سجودت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محو احوال خودیم و ز جهان بیخبریم
به مکان غوطه وریم و ز زمان بیخبریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جمعه ها گشته غم آلود ... کجایید شما
شیعه در هجر تو فرسود ... کجایید شما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آب قحط آمد و طفلان همگی عطشانند...
کودکان... در وسطِ قافله سرگردانند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساقیا....ما سرِ مِی خوردنمان حسّاسیم
همگی منتظرِ ساقیِ مان عبّاسیم ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طرّه بر باد دهی ..خرمنِ من خواهد سوخت
عشقِ تو در دلِ من مشعلِ خود را افروخت
|
|
|
|
|
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
بانام ویاد خدا 
و درود برب
علی نظری سرمازه
ابراهیم کریمی (ایبو)
سید هادی محمدی
ساسان نجفی(سراب) 
