چهارشنبه ۲۷ فروردين
اشعار دفتر شعرِ پروانه ها زود میمیرند! شاعر فاطمه ضیاالدینی
|
|
|
|
دانه می ریخت / شعر می خواند / و آسمان می گذاشت بالای سر پر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فراموش می شوم / مثل مُهره های فیروزه ای گلوبندت / مثل چشمه ای که خشکید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشیدی سرگردانم/.../ گُل آفتاب نگردانم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایی ام/ کلاف آخر مادربزرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جا ماندم/ زیر آوار چهارخانه های پیراهنت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرم رفت!/ تمامش کن و بیا/ ساعتی در من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش قبلِ اُفتادنم/ مرا در آغوش بگیری/ مرا ببوسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنکای صبح/ آدم دلش می خواهد/ هی به خودش "عشق" تعارف کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توانی تصور کنی/ حال زنی که/ در تمام لباس هایش می گرید...؟!؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خلوت کدام کوچه پناه ببرم/ باید از کدام سو بروم/ تا تو را از یاد ببرم؟!؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر حس/ پُلی فرسوده در من است/ پُلی که سالهاست رودش خُشکیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایی/
دستان سرد دختری ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خودم نشسته ام و داغ داغ/ چای می نوشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آری/ پرنده ها هم پیر می شوند/ و از فصلی به بعد/ دیگر هیچ کوچی را پرواز نمی کنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام دنیا را/ در همین فنجان کوچک هم می زدم/ و هنوز لب به قهوه نزده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه/ در تمام قطارهای جهان/ مسافری هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می خواستیم/ جَنگ نباشد و فقر هم!/ موروثی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینها شعر نیست/ لهجه ی "دوستت دارم" من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینکه هر صبح/ عطر شمعدانی های خیس/ مرا از خواب بیدار می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می روی/ به سقف آسمان خدا هم اعتباری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو که رفته ای/ پس چرا شمعدانی ها/ هر صبح جوری زیبا می شوند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیــــچ ندارم/ فقط دوستت دارم/ فرزندی هم ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باورش کرده ام!/ صدایش نزدیک است/ اما خودش دور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالا که نیستی/ به زنده ماندنم اعتباری نیست!/ برایم خورشیدی بفرست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشرنگ ترین سیب درختم بودی/ چیدمت/ از دستم افتادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند روز دیگر/ خُرمالوها می رسند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چیز خانگی اش ماندگاری بهتری دارد/
نـــان خانـــگی/
شیـــرینی خـــانگی/
دوستــان خــانگی/
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان کویر/ بی خورشیدتر از آن است / که در کتاب ها می خوانیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این گنجشک ها که می بینی/ گنجشک نیستند/ منـــم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقــــلان را بــــگو/ هــــفتاد ضربه شــــلاق آمـــــاده کـــــــنند...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب دیده ام که نمی آیی/ و حالا/ قشنگترین لباس آبی ام را پوشیده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزهایی که بودی/ دست هایم / بوی "دوستت دارم" می داد ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همین که امشب/ روی میز شام/ برایت بشقاب نمی گذارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شــبیه هـــواپیمایی کــه/خـــبر سقـــوطش/قــبل از خــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـــن تنـــهایی ام را آورده ام/ دریـــا غروبـــش را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دوستت دارم هایت/ لحافی چهل تیکه می دوزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غمگینم/ شبیه پرنده ای جامانده از کوچ/ مدام به تو فکر می ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کـــــــــوه/ مردِ بغض های شبانه ام نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخدا/نام تمام این فصل ها تنهایی ست/ مگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیــبا و آرام و قــشـنـگ/ به من بـرگرد/ همانطور که/
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هی سر برمی گرداند/
تنهایی ام/
در پی صدایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب این شهر لعنتی/ سنگین است/ موهایت را نباف بانو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد آورده را/باد می برد/کمی نزدیک تر بیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از سفرت/ چمدانی پر از گریه/ جا ماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای باور این درد/ زخمی تازه تر می خواهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنجری / مانده در / قلبمی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانه و سنگ/ برایش یکی ست/ جَلد که شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برمی گردی به من/ شبیه دریا/ برای به آغوش کشیدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گلهای دامنم را/ هزاربار شمردم/ خیلی کم اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درخت بی پرنده/ یا /پرنده ی بی درخت/ فرقی نمی کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به درختان فکر می کنم/ و از دفترم/ جای شعر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جای تکه ای لبخند/ به چوب لباسی این شعر/ لاجرم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دوستت دارم هایت/ زخمی می ماند در من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه عاشقانه ها/ که در سرم خاک می خورد هنوز!/ روسری ام را بت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درختان/ از دوستت دارم تبرها/ می میرند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بانو/ چقدر چشمانت / شبیه غمگینی شعر بلندی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد/ گلهای ملحفه و بالشم را/ با خودش برد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایی ام/ دختری ست با چشمان قهوه ای/ افتاده از چشمت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم های خسته/ رفتنشان را جار نمی زنند/ فقط/ طوری می روند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالا/ همه می دانند/ که تو رفته ای/ جز من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به قرص های اعصاب/ اعتباری نیست!/ شعر...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالم را نمی پرسی/ این روزها چقدر/ شبیه نامه ای هستم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهار شاید/ دامن بلند گلدار دختری ست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکسته ام!/ شبیه زنی جامانده در / چهارخانه های تو در توی پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کمد لباسی ام را/ قفسه ی کتابهایم را/ و تمام اتاقم را مرتب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطره ها/لطفا کمی دورتر بایستید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر این شعر/ زندگی را/ کم دارد/ تا بجای دلتنگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چهار گوشه ی اتاقم/ بهتر از/ شعر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرم از ایستگاهی/ خالی از تو!/ که نه آمده باشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امروز صبح/
به گمانم کسی/
تمام جاده ها را جمع کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در روزنامه ها/
ردی از من و دلتنگی من نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دختر غمگین حواس پرتی ست/
که به گمانم/
خنده هایش را/
در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد را بگوئید/
گلهای دامنم را کجا می برد!؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید بروم/
با آنکه می دانم/
در من/
زنی عاشق توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعضی آدم ها/
خود زخم اند!
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۰۲ پست فعال در ۲ صفحه |
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
سیدحاج فکری احمدی زاده(ملحق)
مهرداد مانا
غلامرضا مهدوی (مهدوی)
خدمت بانوی مکرّمه قش
شاهزاده خانوم
سیاوش آزاد
سه استخوان در 
فرامرز عبداله پور 
سیده نسترن طالب زاده 
مرضیه قنواتی نژاد 
