پنجشنبه ۶ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ پروانه ها زود میمیرند! شاعر فاطمه ضیاالدینی
|
|
|
|
دانه می ریخت / شعر می خواند / و آسمان می گذاشت بالای سر پر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فراموش می شوم / مثل مُهره های فیروزه ای گلوبندت / مثل چشمه ای که خشکید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خورشیدی سرگردانم/.../ گُل آفتاب نگردانم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایی ام/ کلاف آخر مادربزرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جا ماندم/ زیر آوار چهارخانه های پیراهنت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرم رفت!/ تمامش کن و بیا/ ساعتی در من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش قبلِ اُفتادنم/ مرا در آغوش بگیری/ مرا ببوسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنکای صبح/ آدم دلش می خواهد/ هی به خودش "عشق" تعارف کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توانی تصور کنی/ حال زنی که/ در تمام لباس هایش می گرید...؟!؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خلوت کدام کوچه پناه ببرم/ باید از کدام سو بروم/ تا تو را از یاد ببرم؟!؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر حس/ پُلی فرسوده در من است/ پُلی که سالهاست رودش خُشکیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایی/
دستان سرد دختری ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خودم نشسته ام و داغ داغ/ چای می نوشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آری/ پرنده ها هم پیر می شوند/ و از فصلی به بعد/ دیگر هیچ کوچی را پرواز نمی کنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام دنیا را/ در همین فنجان کوچک هم می زدم/ و هنوز لب به قهوه نزده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه/ در تمام قطارهای جهان/ مسافری هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می خواستیم/ جَنگ نباشد و فقر هم!/ موروثی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینها شعر نیست/ لهجه ی "دوستت دارم" من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینکه هر صبح/ عطر شمعدانی های خیس/ مرا از خواب بیدار می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می روی/ به سقف آسمان خدا هم اعتباری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو که رفته ای/ پس چرا شمعدانی ها/ هر صبح جوری زیبا می شوند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیــــچ ندارم/ فقط دوستت دارم/ فرزندی هم ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باورش کرده ام!/ صدایش نزدیک است/ اما خودش دور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالا که نیستی/ به زنده ماندنم اعتباری نیست!/ برایم خورشیدی بفرست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشرنگ ترین سیب درختم بودی/ چیدمت/ از دستم افتادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند روز دیگر/ خُرمالوها می رسند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چیز خانگی اش ماندگاری بهتری دارد/
نـــان خانـــگی/
شیـــرینی خـــانگی/
دوستــان خــانگی/
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان کویر/ بی خورشیدتر از آن است / که در کتاب ها می خوانیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این گنجشک ها که می بینی/ گنجشک نیستند/ منـــم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقــــلان را بــــگو/ هــــفتاد ضربه شــــلاق آمـــــاده کـــــــنند...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب دیده ام که نمی آیی/ و حالا/ قشنگترین لباس آبی ام را پوشیده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزهایی که بودی/ دست هایم / بوی "دوستت دارم" می داد ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همین که امشب/ روی میز شام/ برایت بشقاب نمی گذارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شــبیه هـــواپیمایی کــه/خـــبر سقـــوطش/قــبل از خــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـــن تنـــهایی ام را آورده ام/ دریـــا غروبـــش را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دوستت دارم هایت/ لحافی چهل تیکه می دوزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غمگینم/ شبیه پرنده ای جامانده از کوچ/ مدام به تو فکر می ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کـــــــــوه/ مردِ بغض های شبانه ام نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخدا/نام تمام این فصل ها تنهایی ست/ مگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیــبا و آرام و قــشـنـگ/ به من بـرگرد/ همانطور که/
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هی سر برمی گرداند/
تنهایی ام/
در پی صدایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب این شهر لعنتی/ سنگین است/ موهایت را نباف بانو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد آورده را/باد می برد/کمی نزدیک تر بیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از سفرت/ چمدانی پر از گریه/ جا ماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای باور این درد/ زخمی تازه تر می خواهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنجری / مانده در / قلبمی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دانه و سنگ/ برایش یکی ست/ جَلد که شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برمی گردی به من/ شبیه دریا/ برای به آغوش کشیدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گلهای دامنم را/ هزاربار شمردم/ خیلی کم اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درخت بی پرنده/ یا /پرنده ی بی درخت/ فرقی نمی کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به درختان فکر می کنم/ و از دفترم/ جای شعر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جای تکه ای لبخند/ به چوب لباسی این شعر/ لاجرم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دوستت دارم هایت/ زخمی می ماند در من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه عاشقانه ها/ که در سرم خاک می خورد هنوز!/ روسری ام را بت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درختان/ از دوستت دارم تبرها/ می میرند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بانو/ چقدر چشمانت / شبیه غمگینی شعر بلندی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد/ گلهای ملحفه و بالشم را/ با خودش برد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایی ام/ دختری ست با چشمان قهوه ای/ افتاده از چشمت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم های خسته/ رفتنشان را جار نمی زنند/ فقط/ طوری می روند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالا/ همه می دانند/ که تو رفته ای/ جز من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به قرص های اعصاب/ اعتباری نیست!/ شعر...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالم را نمی پرسی/ این روزها چقدر/ شبیه نامه ای هستم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهار شاید/ دامن بلند گلدار دختری ست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکسته ام!/ شبیه زنی جامانده در / چهارخانه های تو در توی پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کمد لباسی ام را/ قفسه ی کتابهایم را/ و تمام اتاقم را مرتب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطره ها/لطفا کمی دورتر بایستید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر این شعر/ زندگی را/ کم دارد/ تا بجای دلتنگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چهار گوشه ی اتاقم/ بهتر از/ شعر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرم از ایستگاهی/ خالی از تو!/ که نه آمده باشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امروز صبح/
به گمانم کسی/
تمام جاده ها را جمع کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در روزنامه ها/
ردی از من و دلتنگی من نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دختر غمگین حواس پرتی ست/
که به گمانم/
خنده هایش را/
در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد را بگوئید/
گلهای دامنم را کجا می برد!؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید بروم/
با آنکه می دانم/
در من/
زنی عاشق توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعضی آدم ها/
خود زخم اند!
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۰۲ پست فعال در ۲ صفحه |
سیاوش آزاد
بانام ویادخدا ودرودبرشما 
مهدي حسنلو
بهروز عسکرزاده
جواد کاظمی نیک 
