زندگی ...

باسلام
وعرض ادب
استاد گرامی

زندگی ، جلوه ای دگر دارد
نوشود دم به دم همه هستی
بایداز شط کهنگی وارست
تابیابیم عروج و سرمستی

زندگی ، جلوه ای دگر دارد
نوشود ، دم به دم جهان ، آری
بنگر این نوشدن همی در خویش
خواب باشی ویا به بیداری

رمز هستی تورا نمایان است
فکررا چون رهانی از زنجیر
زندگی ، زایشی دمادم ونو
فکر ، آن را به ما کند تبخیر
*
قرنها مانده یک جدل باقی
بین اصحاب عشق و اندیشه
چیست این رازِ نانوشته یِ مکتوم
گرگ و میشی سرشته در بیشه ؟

آدمی هست دوگانه ی تقدیر ،
اینچنین ؟..یانه این خطا از ماست ؟
پشت تردید مانده ایم دیری ست
خود نبینیم چه فتنه ها اینجاست!

هست انسان پرنده ای آزاد
نیست بندی به پای او مستور
خویشتن را بشر نماید کج
می کند تا که خویش را محصور
*
ذهن در او اساسِ پابندی ست
برگی از دفترِ نهفتِ مغز
لایه ای نانوشته و اسپید
دام او می شود باخطایی نغز

سرنوشتِ مشتتِ انسان
بعدازاین چالشی جهانسوزاست
ذهنِ شرطی ، بلای جان اوست
هرکه را ناجی ای بد آموز است

پاک کن ذهن خویشتن ، بینی
بعداز آن زندگی تماشایی ست
ما به دام خودیم ، چنین پابند
زندگی مان بغیرِ زندان نیست

هست زندانِ پرفریب ما
ذهنِ سرکش کزآن بصد بندیم
بارهایی از این حریف شوم
بعداز آن بی ملال و خرسندیم

"خود" بود مفسدی هلاکت بار
آشیان کرده در مغزِ آدمی زاده
اصلِ هرکس خلافِ این جعل است
هرکه ، از پای بند و آزاده

خود ، بود چالشی پراز نفرت
کرده جاخوش به ذهن ما مردم
لحظه لحظه بر دوام خویش
می زند نیش مان چنان کژدُم

نور باقی تویی که می تابی
برجهان خود فراتراز خورشید
دیده از ابرها جدا افکن
تا زه بینی تو منزل جاوید

مکرذهن است فریب صدتویی
زهرِ حنظل ، روان کند چون قند
آن ، فریفته به گردش دوران
جمعیت ها به حیله و ترفند

اعتماد من است بخویشتن دامی
پهن کردم به پیش پا غافل
عمرمن زین ستم به یغما رفت
همچنانم ، به جهل خود خوشدل

ذهن ، ساکت اگر بود ، بینی
شوردیگر همی به ژرفایت
کاشف نوبه نوی اسراری
عشق تابد به بندبند اعضایت

نیست ردّی زغصه و آلام
ذره ای در وجود و ، آرامی
همچنان سرخوش و سبکبالی
با "حقیقت " رفیق و همگامی

ذهنِ آشفته می کند در بند
هرکه را خود به حیله و تزویر
کن اراده اگرکه حق جویی
خویشتن را رهان از این بی پیر

سلام
وعرض ادب
خدمت شما استاد گرامی

سلام
دوست بزرگوار
وشاعرگرامی

باسلام
ودرودها
خدمت شما بزرگوار
وحسن توجه تان به دلنوشته ها

سلام
دوست بزرگوار
ممنون از حسن نظر شما

سلام
دوست خوبم
ممنون از شما

سلام
سرور گرامی
ممنون از حسن توجه و نگاه ارزسمند تان

بزرگوار این حرف را بار اول نیست در این سایت میشنوم و بسیار بسیار تعجب انگیز است! این که فلسفه مال توی کتابهاست و عملی نیست. خیر این طور نیست. هر کسی دنیایی دارد و چه توجه کند و چه توجه نکند دنیایش با فلسفه توصیف می شود.
عرفان موضوعی است که هزاران شکل دارد. شکل عرفان شما عرفانی اگزیستانسیال است. اگر فکر می کنید اینطور نیست بنده حرفی ندارم. ولی باور بفرمایید توصیفات شما توصیفاتی اگزیستانسیال هستند. حالا شما اسمش را می گذارید عرفان عملی. ولی عرفان عملی هزار نوع دارد. در همین ایران خودمان به تعداد موهای سر روش های عرفانی هستند. روش عرفانی شما مطالب وجودی و اگزیستانسیال را بیان می کند. من اتفاقا طی مقالاتی نه فقط این شیوه نگرش بلکه کلی بودن و عملی بودن آن را در همین سایت بحث خواهم نمود.

پای استدلالیان چوبین بود
پای چوبین سخت بی تمکین بود .....مولوی
چرا مولانا این موضوع را بااین صراحت وروشنی در یک بیت شعر می گوید ؟....وچه چیز را می خواهد نشان بدهد ، که واژه و کلمه ، توانایی و ظرفیت ان را ندارند ؟... آنچه میان من و شما درهمین دو بحث وجود دارد ، یک مباحثه کلامی ست در حالی که این یک جدال است وغایت و فرجامش ، همچنان جدال ودوگانگی ست ، حال در کنار هم باشیم یا دور از هم ، یعنی کلام و ببان هرگز انتقال دهنده ی حقیقت نیست بلکه یک خطا ویک باطل را باخود همیشه به همراه دارد . آنچه می گویید ، اگزیستانسیالیسم و مارکسیم یک حقیقت را بیان می کنند و آن ، حقیقت وجود انسان است که عرفان نیز با آنها یکی ست . اما انچه را که ما ، چه در مکتب سارترو نیچه و مارکس و یا سهروردی و.... می ببنیم ، انسانی واقعی وحقیقی ولی نشان داده شده در کلمه و حروف است که نمایش داده می شود ولی انسان حقیقی ویا حقیقت انسان نیست ، چون واژه و کلمه ، ظرفیت وتوانایی نشان دادن حقیقت را ندارد . وجدال آدمیان قرنها تا به امروز برسر همین کلمه و حرف بوده و هست ، یعنی حقیقت انسان چیزی ست که دربیان و کلمه و حرف نیست بلکه در خود وجود هرانسانی نهفته است وهرکس باید حقیقت وجودی خودش را در خودش بی خودباختگی و چنگ انداختن به جمله و کلمه و ایده و مکتب و ایدئولوژی ، بروشنی در خود کشف نماید و پیدا کند . من نه اگریستانسیالیسمی هستم ، نه مارکسیستی و نه عارف بلکه از واقعیت فراموش شده ی انسان حرف می زنم که در اوست وبرای هرکسی باجدیت و تلاش قابل کشف و پیدا کردن ، و آن در بیان و کلمه و شعر و سخن نیست .....

بلی
حقیقت انسان را نمی توان با کلمه وببان وبا شعر و ترانه ، نشان داد . حقیقت انسان را نمی توان بافلسفه ، عرفان ، ریاضی و نجوم و غیره نشان داد . و فحوای همه ی اینها کلماتی از نور و خورشید است و آیا خورشید را می توان در حجمی گنجاند ویا در کلام و بیانی نور آن را به نمایش گذاشت . این خیال و رویا بافی نیست ، حقیقت انسان ( آنچه در جسم فیزیکی ودر مغز او به ودیعه نهاده شده ) خورشید منوری ست ، که جهان را بانور خود برای صاحبش روشن ومتبلور نگاه می دارد ، گفتم این اغراق ومبالعه نیست بلکه حقیقت وجودی انسان است . اما بشر قرنها همچنان سرسپرده ی فکرواندیشه و ذهن ناقص خود قرار گرفته و از حقیقت خویش دور ودورتر می شود ، وازثمرات عقل گرایی عصر حاضر این است که آدمی با خویشتن خویش ، همان خورشید درخشان درون خود بیگانه تر واز ان ببشتر فاصله گرفته وآشوب و ناهنجاریها و نابسامانی های این دوران ، هزاربرابر دورانهای گذشته شده است . وهیچ کتابی نمی تواند واقعیت و حقیقت آدمی را به وی نشان دهد ....

اصغر ناظمی
۴ دقیقه پیش


سلام
دوست بزرگوارم آقای جمعی
پرسشی را در کامنت قبلی مطرح کرده بودم که پاسخش را در کامنتی که امروز برای دوستمان آقای راستگو گذاشته ام دادم . اما نکته ی حائز اهمیت و ظریفی را شما در کامنت دیشب تان آورده اید که می توانیم آن را در حد یک کتاب جامع باهم بابحث و گفتگو به چالش بکشیم .
انسان یک موجود واقعی است و اصالت به آن دادن باعث شده که ریشه های حقوق بشر هم محکمتر گردد . ( اما هرگز جبهه گیری و جناح بازی و تبعیض و بی عدالتی و حق کشی پایان نیافته ..... )
ما می گوییم : انسان یک موجود حقیقی وفراجناحی ست وفرامکتبی و فراایدئولوژیی ...ودر این تعریف است که حقیقت انسان(آنچه هست) و آنچه به عنوان استعدادو ظرفیت آدمی در وی به ودیعه نهاده شده ولی هنوز انسان قرن بیست ویک هم از کشف آن ، عاجز است . خودش را نشان می دهد . انسان تاحقیقت وجودی خودش را یعنی یکایک افراد در خود کشف نکنند ، حال در هر کشور ویادر هرسازمان ویا در هر موقعیتی باشند دردایره ی بسته و تنگ وتاریک جناح ، مکتب ، عقیده و...و... گرفتارند واین گردش دایره ای ماحصل تفکر واندیشه ی پربار شده توسط مطالعه ی همین مکاتب و کتابهاست که فرد را هرگز به سرمنزل مفصود نمی رساند . البته شعر مولوی هم که برای هرکسی چراغ را بوده وهست همینطوره ..... پس مشکل چیز دیگری ست که باید آن هم توسط هرکسی در خودش باواکاوی عمیق خود راه درمان وچاره اش را بیابد. درهرکجا جناحی بوجود آید ، جناح مخالفش را نیز در خود بوجود آورده ، وعقیده و آرمان وایدئولوژی و هر تفکر واندیشه ای نیز همین گونه است که ابن از ترفند های ذهنِ خود انسان است . انسان هرگز وبه هیچ وجه با مطالعه ی کتاب ها نمی تواند به خودِ واقعی اش دست بیابد ، باید کتاب هارا بست وبدون راهنما با خودآگاهی ( با مطالعه ی بعضی از کتابهای خودشناسی )در خود به دنبال گمشده ی واقعی و حقیقی خود گشت و آن نور ی ممتد وجاودانی ست که فقط در خود می توانیم به آن برسیم و این حقیقت وجودی انسان است .

سلام
ودرودها
برشما استاد گرامی

سلام
ودرود
برشماسرور گرامی

سلام
دوست گرامی
زیبایی در نگاه شماست ....