به خودمیپیچم ازغم

به خود می پیچم ازغم تاکه رازم را کنم پنهان
قلم بی آبرویم کرده ازبس می دهدجولان

مرا بردی به عرش وناگهان تا فرش آوردی
نگاهت شد چماق ومن شدم قالیچه کرمان

نگو ناگفته هایم را برای آسمان حتی
که طوفان میشود در چله سوزان تابستان

رواکردی به من ظلم برادرهای کنعانی
چه میدانی که اکنون قعر چاهم یاکه درزندان

نماندی بودنت آب حیاتم بود و خشکیدم
تو کارون را گرفتی از زمین داغ خوزستان

میان کفر وایمانم خداهم خسته شد ازمن
بگو از اعتقاداتم اگر غمگینم و نالان

همان ساعت که باسیبی بشر ازچشمت افتاده
نشان دادی پشیمانی تو از آزادی انسان

جهنم را نصیبم کن که در آتش بیارامم
نه جنت را که در انجا تحکم می کند شیطان