گل/سُرخی

گُل/ سُرخی

در شبی تلخ
که محاق
در محک ماه
پریشان می گشت
*
لاشه ی سرخ نگاه
می نشیند
به کمین
بر لب چاه
*
می چکاند
به غرض
روی لبم
زمزمه ای
تُند تر از
رایحه ی رنگ و ریا
*
وقت پیروزی معنا بر فرم
به تن ام
می ریزد!
شعردرماندگی
ازخستگی نبض نگاه
*
اشک بی تابی
فرو ریخت
به دامان دل ام
سیل
سرازیر شداز
کوچه ی تنگ
پای بی حوصله ام
خورد به سنگ
چشم - بسته
زمینگیر م کرد
*
ماه
به جولانگه تنهایی ما
همهمه هارا دوشید
مثل دوشیدن شعر
از رگ خشکیده ی پستان خزان
*
چه بگویم
به کردار زمان
خانه ای ست امن مرا !
در حصار ی که شب و روز
به عدالت ! در آن یکرنگ است
*
و
تو ای دوست
تو ! ای بازمانده ی بند نفس ام
اندکی یاد کنید
خاموشی سنگین خیابان ها را
در بهاری
که فراموش شده است
گل/سرخی
هنوز تب دارد
*
نعره ها می دانند ٬
بانفس باد امید ٬ روییدن فریاد
جوان خواهد شد
مثل پژواک صدا
در شب نحرشدن آدمها
*
شعله سوزان
اگر! از
بحر خزر برخیزد
نور می پاشد
به جهان
جنگل سرخ گیلان

*******
شعراز:
صبی/ صحبت
/
و این چند کوتاه تقدیمتان
---------------

۱
مُدام
فریاد می زد
دوست ت دارم
دوست ت دارم
عروسکی
از زیِرآوار...

۲
-----
نفرین
بر آینه ای
که می خواهد
مهر پاییزی را
با اندوه خزان
در دلم مهمان سازد

۳
-----
برای یافتن رنگ خیال
یاران را شستم
شگفتا !
از آبی رنگ خاطره ها

۴
------
توتنها بودی
من خسته
پرواز غریبانه ات
کُشت مرا...

۵
-----
برای کوچه ی غمگین
سکوتم را
سراسیمه شکستم
پنجره بیدار نشد !

۶
----------
زندگی
خیس شدن خاطره ای پنهان است
زیرچتری
که آویخته از آن
ابر نگاهی مبهم !