باور هستی

به باورنگاه
از پشت پلک اشیاء
حادثه ای مکررم
که اتفاق
از من شعر می سازد
--
مثل شعربو دگی
در نبودن هستی ام
هیچکس نپرسید
در نیستی
چگونه شعر هستی می سرایی
-
این من
آیات هستی را
سیاه هضم کرد
ولابد
ترا مدام
در خود تکرار می کند
به شکفتن سپیده دم
تارهیدن از برزخ

و تو
با آراستن آیه ی عشق
مرا
آه کشیدی
-
ای من!
تو! با انکار آینه
بُغض سرخ هر آیه را
به هوش آب زدی
تا رسیدن
به جنگل سبز اشتعال...!
-
روزگارم
پرخید و
رفت ...خیابانی
که هر کجا دست گذاشتم درد داشت
زندگی را دیدم
در نی نی نگاه کودکی
پشت چراغ سبز
با لبخد ی زرد
از من سیگار می کشید
تا هوای تهران را
تلطیف کند...!
-
نگاهم چرانی کرد
تا رخوت فاصله ی آدمها
به لبخند رهگذری بی معنا
و من
با دل دل پلکهای تو
خود را ویران دیدم
-
نا گهان
پرده بر افتاد
از نرده ی آسمان
شور باریدو غم آلود
حجم آفتاب
سیه مستی نور را
به وسعت غروب دید
تا به ادراک ماه نزدیک شود
زیر سقفی که ترا فریاد می زد
به اندازه ی اندوه یک عشق
-
اما !
نفسم
در خاک خواب رفته بود
تا میوه هایِ
انار بالای سرم
کال سقط شوند
مثل هبوط جنین تو
در تابستانی بی من!
صحبت- صُبی