شب زده !!

دانه های مرواریدِ بیرنگ
آهسته و مدام و بی صدا
برخورد می کند
با شیشه احساسِ یک دختر
در خالی خاموشِ صد رویا
دنبال می کند
چشمانِ دخترک
برگ های بی پناه کوچه باغِ خسته را
در غلظتِ ایهامِ تاریکی
با یک سکوتِ سرد
از جنسِ رابطه !!
نگاه می کند
زیر سقفِ خانه دلتنگی
با گیسوانِ شب زده
و
چشمانِ سایه دار
کنار پنجره
تنها
خاطراتِ بهاری درختانِ باغ را
در انوارِ سحرانگیزِ مهتابِ یخ زده
شاید
حکایتِ عشق در روزگارِ ما
گرم می کند
شعله های رقصانِ واژگانِ عاطفه
آهسته و خاکستری
فضای بهت زده اتاقِ بسته را
در تلالوء لرزانِ سو سوی امید
گره خورده
چشمانِ آبیفامِ ماه آرزو
از پشتِ پشته های ابرِ کبودِ اندوه
در نگاه دخترِ سیاه پوش
انگار
عاشق شده کمی
بی هوا
در حجمِ سنگینِ ماتمِ لحظه ها

#حسین_زرتاب


درود جناب زرتاب!

واقعیتی تلخ و دردآور که به تکرار هر روز، پیرامونمان می گذرد.
هر چه شاعران و نویسندگان و فعالان اجتماعی برای از بین بردن این گونه وقایع تلخ قلم بزنند و قدم بردارند، باز کم است.
ای کاش روزی، این گونه رفتارهای ناهنجار که بر پایه ی فریب دادن احساس و عاطفه ی انسان ها نهادینه شده، به پایان برسد.

در کتاب صدای پای احساس، داستانک هایی را در این زمینه سروده ام.
سه موردش را که پیشتر به سایت فرستاده ام، تقدیمتان می کنم:

(1)

برای یک پیچک می خواهندش؛
یک تماس ناتمام؛
یک پیام بی نام؛
یک سکوتی در لحظه ی خواهش؛
بی هیچ نوازشی شیرین؛
بی هیچ احساسی رنگین؛
فقط برای گریاندن لحظه های بهت؛
دقیقه های بی محبت؛
ثانیه های شهوت؛
و کاشتن نهال حیرت،
در آبیاری اشک؛
و بنا کردن نامردمی را، نهاد؛
و نهادن نابودی را، بنیاد؛
و ساختن ویرانی را، اساس...
بیچاره دختر احساس!
آه... چقدر تنهاست!
زهرا حکیمی بافقی (الف_احساس)
کتاب صدای پای احساس، اصفهان: نشر دارخوین، ص 109.

(2)

بهتان نفرت،
بر سرش بارید؛
و بهتی غریب،
در باورش برجای ماند؛
مانده بود با حیرتی شگرف،
که چه سان فریاد سازد:
سرخی دل پرخونش؛
پاکی قلب محزونش؛
و خوبی درونش را...
روحش افگار و پریش؛
می گسست رشته رشته افکارش؛
می شکست ظرف وجودش آسان؛
خشک می گشت احساسش،
در قحطی باران؛
خرد می گشت غرور عاطفه اش،
در حقارتی بی پایان؛
و زبانش ناتوان می گشت:
از بیان انگاره هایش...
می نشست تنها؛
بی صدا؛ آرام؛ اما،
اقیانوسی بود پرطوفان؛
با قلبی خروشان...
می بارید در سوگ عاطفه،
دریا دریا، باران؛
دنیا دنیا، الماس...
بیچاره دختر احساس!
آه... چقدر تنهاست!
زهرا حکیمی بافقی (الف_احساس)
کتاب صدای پای احساس، اصفهان: نشر دارخوین، صص 110 و 111.

(۳)

آن رعنای زیبا؛
با واژه هایی گیرا؛
از محبت گفت؛ وز راز؛
از نیاز؛ از ناز؛
وز استغنای باران؛
و اغنای عاطفه؛
و گل صبر،
در تلخی تنگنای فراق؛
و با عطوفتی فراخ،
ربود رگ خواب عاطفه را؛
و زدود آینه را با آه؛
و با خود ساخت همراه،
نبض احساسش را؛
اما،
او نیز چون دگران،
بادی بود گذران؛
که برد با خود محبت را؛
و حسرت خورد دختر باران زده ی تنها؛
اینک،
باز هم تنهاست!
تنهایی،
زندگانیش را بهاست!
بیچاره دختر احساس!
زهرا حکیمی بافقی (الف_احساس)
کتاب صدای پای احساس، صص 112 و 113.
ادامه دارد...

قلمتان در نگارش حقایق تلخ جامعه، همواره در اوج!