دست باد و دل من

دست ابر
بر گردن باد
طوفان شد
پشت شب ماند نگاه خورشید
روی موهایم
رنگ مهتاب به شتاب
لاله پر پر
شقایق به مخدر نزدیک
یاس ها افسرده
ریخته اند
بر لب جویی ویران...
به صدای تو
رها می شود از خویشتنم
مثل مردابی که
در نیمه ی شب گریان است
غوک ها وصلتی از حوصله ی باران را
زیر آن پنجره ی مست وسیاه
قور زدن...
و تو با چتر به باد داده ات
باز در کوچه رها
پشت تنهایی این حوصله ام
خیمه با هیمنه بر پا زده ای
طرح لبخند
برلب
بغض ابر
بر تن باد
رقص موهای بلندت
در یاد
کاشته نازی نمکین
با نگاهی نازک
بار دیگر
تو!
فراموشی به دستم دادی...
****************
شعراز: صبی/ صحبت
نقاشی:
رمانتیسیسم
اثر:کاسپار داوید فریدریش