بانوی شعر و غزل

بانوی من
به واسطه وجود توست که رنگ هستی به خود گرفته اند دلنوشته های من
با هر کلامی که نقش می بندد بر دفترم
می خواهم بگویمت دوستت دارم
ای بانوی شعر و غزل
وجود توست که به زیبایی هر چه تمام برایم معنا کرده است عشق را
واژه ای که تا قبل از دیدن روی ماهت
همیشه عاجز بوده ام در وصف آن
حال که از حس من به خود آگاهی
و می دانی تنها مخاطب دلنوشته های منی
کم کن این عشوه و کرشمه هایت را
هر چند که ناز کردنت بخشی از زیباییه ذاتی توست
و من
منی که سر تا پای وجودم تو را می سراید
با این نوشته هاسعی در کشیدن آن را دارم
آری
کاش برای لحظاتی نگاهت را به من هدیه میدادی
تا قلبم سرشار از عاشقانه ها می گشت
و دفتر اشعارم راتبدیل به دیوانی از غزل میکرد
اکنون این نوشته ها ، که گنگ و نا منظم خوانده می شود
صدای قلب عاشقم است
که با هر طپش اینگونه تو را می خواند
وجاری می کند دستان من مجنون
این نوای دلتنگی را بر دفترم
می دانم روزی عشقمان به سر انجام می دسد
روزی که خدا دست از عاشقی تو بر دارد
خدایی که با این عظمت عاشقت گشت با نگاه به چشمانت
و خود را میان امواج گیسوانت
عطر دلربای تنت
و صدای دلنشین قلبت جای داد
حال من مانده ام که چگونه بنویسم تا تو عاشق من بشوی
در مقابل رقیبی به این عظمت که قلبت را در دستانش دارد
بانوی من بانوی شعر و غزل
ای زیباترین خلقت خداوند در چشمان من
می ترسم از جدال با کسی که جانم در دستان اوست
پس آنقدر این نوشته های نا مفهوم را عاشقانه می نویسم
تا عالمی برایمان پیش خدای عاشقت دعا کنند ...

#رضا_صفائی