عریان تر از خواب هایت...

مدام سایه ای مرا به دنبال  خویش می کشید
و عطر روحی امان تلخی هایم را می برید
بارها تا نزدیکی اش پیش می رفتم
و او
 گم می شد
میان اسپندهای زخمی از چشم های بد

آه ....
چه شبها که آبستن دودها می شدم
وچه روزها که درد می زاییدم
و چه سالها که بزرگ می شدند و
قد می کشیدند پیش چشمانم...

حالا
دردهای من همه
برای خودشان مردی شده اند
باید به عروس آبها بسپارمشان
و خودم  در مسیر جنگلی بکر گم شوم

 
...
به خوابهای ساده ام بر می گردم
به فصلهای چشم به در مانده
آنجا که ماهِ چشم گشایی ات
 مهرش را مهریه ی پائیز می کند
و من ردِ روح تو را از باران می گیرم
.
.
.
به تو می رسم
و با تو
تا دست بوسی مهربانی پیش می روم
با تو
 تا گونه بوسی خدا حافظی پیش می روم