تجربه ی عشق

 
آن که چون ابر امید بر باور من جان چکانده

تا دل من را به قعرعشق جاویدان کشانده

آن که از هامون قلبم چیده آن خار و خس غم

و به جایش بذر عشق و اشتیاقم را نشانده

چتر قلبم گشته عشقش زیر تو فان های اندوه

تا دل درمانده ی من را،به آرامش رسانده

از تمام زندگانی سهم من تنها قفس بود

لیک عشق او مرا از آن قفس هایم رهانده

بی کرانه آفتاب عشق را تا بانده بر من

بر دل غم دیده ی من طعم خوشبختی چشانده

تجربه کردم کنارش طعم خوب دلخوشی را

سهم خود را درکنارش دل ز تقدیرم ستانده

لیک چشمان فلک زد آن همه خوشبختی وعشق

و مه غلظ غم را اندرون من فشانده

یار من ازمن گذشت و من ندانم به چه جرمی

رفت وقلبش را چنین از یاد وعشق من تکانده

من ندانم که چه کردم که دل زیبای او را

تا به این حد از نشستن در کنار من رمانده

من شدم پرپر ز رنج این سوأل بی جوابم

بلبل زیبا «نوا»یم را چه از بامم پرانده؟!