تبختر

برخاسته ازبحرمعانی صدفی ناب

گفتا كه منم مالك يك گوهر ناياب

كس ارزش اين دُرّ گرانبار نداند

 
الّا كه بُوَد اهل معانی و ازين باب

درسينه مرا دُرّ خوشابیست نهفته

بيرون نكشانَد مگرش كاسب قصاب

بانازوكرشمه زخودش دم زده،ميگفت

اين نكته كه مارانَبُوَدغيرخودارباب

من گوهرنايابم وصدگونه خريدار

رخشان ودرخشانم وخورشيدم و مهتاب

درعالم خود غرق  تبختر  شده ميگشت

ميداد بخود ازهمه نوع نسبت والقاب

ناگه ز يكی  مكمن  غيبی  برسيدش

صيادی و بگرفت ورا سخت به قلاب

آنگونه كه ازوی همه شدسلب،تحرك

گويی كه نبودست صدف را وطنی آب

ای آنكه بخودغره شوی سخت حذركن

شايد كه تو باشی هدف بعدی قلاب

ی.ع.آصف