نادره کوکب

نادره کوکب شده ای نازنین!
گشته مکدّر دل من، از همین
روی چرا تُرش نمودی صنم
حیفِ تو باشد که کُنی اینچنین
چهرۀ تو چون مَه تابنده است
ماه، نشاید که شود پُر ز چین
زلفِ شِکَن در شِکنَت را ببین
دل مَشِکن با شِکن اندر جَبین
دستِ محبّت به سرِ گل بکش
شعله کِشَد، اخم تو بر یاسمین
زهر، عسل میشود از خنده ات
خالِ لبت، خُمره ای از انگبین
چشمه گوارا شوَد از چشمکت
بر لب و چشمانِ تو صد آفرین
مظهر و الگوی وجاهت، تویی
هر نخِ گیسوی تو، حبل المتین
هر که بخواهد که کند بی دلیل
سازِ دل انگیز تو را، بی طنین
شور و شکرخنده ات افشا کند
نقشِ هنر، در کفِ نقش آفرین
ای مهِ خوشرو و دل آرای من
ای که مرا، مقصدِ دنیا و دین!
یک نگه از گوشۀ چشمت بُوَد
اوجِ طلب کاری من، از زمین