نا رفیق

گشتم فدای نفاق در کِرد و کارِ تو
شد گوهرِ محبّتِ من، خاکسار تو
هرچه اندوخته بودم از راهِ اعتبار
ریختم به پایِ حرمت و اعتبار تو
سرمایه های عُمرِ سراسر مشقّتم
آمد بدونِ دغدغه، در انحصار تو
فصل های دلم همه پاییز گشته اند
شاید، خزانِ من، بشود نو بهار تو
ای نارفیق! هیچ نگفتی چه می کند
با سوزِ ناسپاسیِ تو، یارِ غارِ تو؟
گرچه کشید رگِ اعتماد را از من
چنگال نفسِ ناخلف و بی مهارِ تو 
لکن هنوز دل نگرانم که دستِ دَهر
چونان، کُنَد معامله با، روزگارِ تو