ادا

ادای آدمی رو در میارم که
هنوز افسار دنیا توی دستاشه
نمیذارم که چشمام لو بده دنیام
چجوری داره ازهم دیگه می پاشه
یه طرحِ مضحکِ لبخندِ رو لبهام
یکم بی عاریِ نم دیده تو حرفام
تو چشمام سخته پنهونش کنم اما
یه پرده میکشم رویِ غمِ چشمام
صدام میلرزه از بس بغضمو خوردم
باید پیدا نباشه من کم آوردم
کی می تونه بفهمه پشتِ لبخندم
تویِ تنهاییام صد مرتبه مردم
هنوزم با ترانه هم نوا‌ میشم
میخونم باش مثه دیوونه ها میشم
تویِ تنهاییام می رقصم اما باز
اسیر گریه های بی صدا میشم
ادای آدمی رو در میارم که
هنوز افسار دنیا توی دستاشه
نمیذارم که چشمام لو بده دنیام
چجوری داره از هم دیگه می پاشه

 

محسن ابراهیمی اصل