لعنت به سرنوشت که خو می دهد مرا

لعنت به هر بهانه که آرام می کند
دل را پس از شنیدن رنج صدای تو
نفرین به اشک های من از بعد دیدنت
وقتی نکرده هیچ کم از درد های تو
ناخن نفس کشیده بر آوار سینه ام
درخواب ناز چون که تورا سوز تا کند
لبخند می زنی تو به پهنای صورتت
تا مرزهای صبر مرا جابه جا کند
ای کاش تکیه گاه تو بودم بجای خشت
تا اندکی درون من آرام می گرفت
سرمی گذاشتی که بخوابی به سینه ام
قلبت مسکنی پس از آلام می گرفت
لعنت به هر که من و تورا قاب کرده با
تصویرِ تلخ و رویِ غم انگیز زندگی
نفرین به سرنوشت که خومی دهد مرا
با هر فریب وسوسه آمیز زندگی

محسن ابراهیمی اصل


عرض ادب واحترام دوستان عزیزم

اساسا شعر می بایست به گونه ای باشد که هر خواننده ای برداشت خود را داشته باشد البته اگر شعر واقعا شعر باشد.

بنده خودم رو در این سطح هرگز نمی بینم و از این رو بهتر دونستم که توضیحی داده باشم برای خواننده های محترم شعر بنده

 

این چهارپاره بعد از دیدن کلیپی از کودک کاری که در سرما  تکیه به دیوار کنار سطل زباله گونی به دست خوابش برده بود و برادر بزرگترش مشغول جمع آوری ضایعات بود سروده شد.

با آرزوی سلامتی برای شما و احترام

محسن ابراهیمی اصل