کابوسِ بیداری

به نام خدا
رویا کابوس می بیند
خواب از من پریده است

با عرض سلام و وقت بخیر خدمت همه دوستان خوبم در ناب و سید عزیز
شعری پیشرو داریم از پژمان بدری عزیز که انصافا از خوب های ناب و بی راه نیست اگر بگم بهترین در سپید به گزافه نگفتم این حرفم و اعتقاد دلی من هستش من عاشق شعرهاش م البته شعرهای خوب وبد داره و طبیعی در کاراش مثل همه شعرای خوبمون هست هر چند این نمودار در شعر پژمان کمترین نوسان داشته و همیشه جهت حرکتش به سمت مثبت بوده
در ابتدا من یه نکته بگم با توجه به اسم بردن از تابلو موج نهم و معرفی کاملش در پی نوشت شعر
خوب یه کلید برای ورود به شعر کنار میزاره و ایجاد رابطه ترامتنی واستفاده از این تکنیک که با زیبایی استفاده شده و اینجور نیست به نظرم باری به هر جهت بوده باشه .اوردن اسم این تابلو که با دقت که نگاه می کنی به امید و نومیدی که دیده میشه چند مسافر حالا نجات یافته از طوفان تا این لحظه و با توجه به سیاهی و مواج بودن دریا هنوز ترس غرق شدن هست هر چند ظاهر شدن خورشید یه امیدی در دل دارند که نجات یافته این تابلوی زیبا باشند
و در هول و والا ی دایم هستن به نظرم اشتراکش با شعر هم در این فضامشترک هست شعر هم سرشار از بیم و امید وترس و....
و تبعیت هم شعر و هم این تابلو و نقاشش از سبک مشترک دلیل علاقه و استفاده پژمان از این کار و اینجور نیست فقط مثل بعضی ها محض اینکه ما هم میدونیم و کلی چیز بلدیم یا خوندیم در شعر بیاریم و قطار کنیم
و داخل پرانتز این چند وقته مشخصه یه عده دور افتادن و وقت و بی وقت از نداشته وداشته خود می چینند رو پروفایل و پیامها که خیلی....
انشالله که موفق باشند بر گردیم به شعر
به نظرم این کاملا با ذهنیت شاعر _ راوی در این شعر منطبق و در ادامه با خوانش شعر و نگاه کلی میشه فهمید دلیل همه و چرایی شروع و چگونگی مسیر و اتمام کار
شروع کابوس دیدن رویا جمع کردن دو متضاد در یه سطر انهم در شروع مشخص می کنه با چه شعری سر و کار داریم کابوسی که در بیداری و در رویایی که در بیداری سراغت بیاد دستکمی از واقعیت نداره و شاید بیشتر متاثرت کنه
خوابت از من بریده پریده نیست یه بازی زبانی و اتفاقا زیباست سقف اویزون از چراغ بظاهر یه جابجایی ساده و شیطنت ولی در نگاه دوم اون شرایط اجتماع و به خصوص همون اتاق نشون میده اینکه اصلا بعید نیست لامپ شکل مار در اومده یا گل قالی و....
خرس گریزلی و کمد ....
در اپیزود بعدی البته بشه تقسیم بندی داشت اگه روای محیط بیرون وتا حدودی دورن خودش شرح میده
...
و اپیزود دوم این شعر که با اول صبح شروع میشه
تا مهمترین کشف بشر! که به اتمام میرسه
من حقیقتش در مود این بخش از شعر خیلی صحبتی ندارم جز گفتن این که اجرای کار عالی بود بیان ولحن در خدمت روایت شعر بوده و به زیبایی هم حسودی ادمی به پرانتز که به اغوش کشیده مهمترین کشف بشر ی....

خواب از من پریده چوب رختی کودن از آن قاب....
جدا از زبان وبیان صمیمی و احساس بدون تکلف روای در بیان شرایطش و استفاده از صنایع ادبی که واقعا نیاز به تکرار نیست والبته ویژگی بارز ان هم بکر وبدیع بودن این استفاده هاست یه هذیانی که راوی در طول روایت این شعر دچارش اما این از طریق بیانش... از قاب بیرونم کنند در زمانهای مختلف و این اتاق که به نوعی مکان ثابت راوی تمام اتفاقات درش و در ذهن راوی اتفاق می افته ....
بساطی که اوقات خوش بفروشه!!! زهی خیال باطل
اما ولی اما... اگر بگذارند
قدیمی ها یک دعایی داشتند می گفتند به چه کنم و چکار کنم گرفتار نشی
واقعا بزرگ ترین درد اینکه مدام با خودت بگی خوب الان چه کار کنم؟ ....
گور کنی که اینجا نشسته
تا اخرین را دفن کنه
خواب از من پریده
وحشت صورتم باید شسته شود
غش کردن آینه
و اتمام بسیار عالی شعر که خصوصیت و ویژگی بارز یه شعر اتمام عالی کار
چکیدن زالو از شیر آب
زالویی که به همه خونه ها از طریق لوله کشی از طریق
اشتراکات مختلف دسترسی داره و خون شهروندانش
به شیشه میکشه واب از اب تکون نمی خوره
این به نظرم تمام حرفی بود که این شعر گفت درد عمیق تر همه اینا برا ما عادی شده گوش هامون عادت کرده شنیدن این همه اتفاق بد اصلا ایجاد هیچ حسی نمی کنه مردم سر وقت میرند و بر می گردند حتی به همسایه خود هم اهمیت نمیدهند
شعری که در انتها متوجه پیام اصلی ان میشوی
و ناچار که دوباره بر گردی و با دقت بخونی
و افسوس هزار افسوس ما را خودمان خواب کردیم
و این مرده ها بیدار بشو نیستن اونهم با این شعرهای خوبی که نسل های بعدی بخونند متعجب میشوند از این نسل از این همه بی خیالی بی دغدغه بودن ما متعجب.....هر کسی هم بصورت ریشه ای در هر رشته ای کاری یا هنری خود اگر هم بخواد ریشه یابی کنه جوری پا پس می کشه که اصلا یادش میره یه جاهایی مثلا برا رفتن به داخل اتاق یا دفتری می تونه پا پیش بزاره هرگز نمی کنه
اما چیزی که هست و همه به ان امید داریم

(نه صدای آبی جویی
نه آرامی گفتوگویی
آدمی تنهایی بزرگیست
از اینهمهست که گاهی گریهاش میگیرد
و اندوهش را به آسمان میسپارد
گاهی که میبیند آسمان
با ابرهای سیاهی که دارد
شانهای برای گریستن ندارد
آسمان تنهایی بزرگیست)
تقدیم همه نابیان
پژمان عزیز ببخشید آنچه که باید نشد فقط خوانشی بود از شعر زیبایت در کنار دوستان امیدوارم دیگر دوستان
حق این شعر خوب بجا بیارند