دفتر چهل برگ

تو هم مثل من مثل ما دهه شصتی
دیدی آخرش پیر شدیم دستی دستی
داره چین وچین میشه زیرچشامون
سفیده یا کم کم میریزه موهامون
بپرسی نمی دونیم اصلا چجوری
رسیدیم تا اینجا عجب راه دوری
نگامون به آینه گره میخوره باز
میگیم آه جوونی کجایی با آواز
چه چیزا که دیدیم توی زندگیمون
عجب خاطراتی شده بچگیمون
ما تا پا گذاشتیم تو دنیا چیا شد
تو روزایِ اول چه جنگی بپا شد
چه آشوبی بود تویه شهر ومحله
خونه رو هوا بچگی سیری چنده
باهم قدکشیدیم تا جنگم تموم شد
یه هفت سالی از زندگیمون حروم شد
می گفتند دیگه وقته درسه نه بازی
فقط زنگ تفریح می تونی مُجازی
مدیر و معلم بی اعصاب و اخمو
به ما هی میگفتند بچه تغس وپررو
خلاصه گذشت تا دلِ نوجوونی
غرور وکتک خوردن و سرگرونی
روی صورتامون دست انداز و چاله
همه عاشق و چهره هامون مچاله
یکی مایکل و یکی یعنی سیاوش
یکی شهره می شد یکی یعنی دلکش
همه حرفا رو می زدیم تویه نامه
یه لبخند زدن حکم صدتا پیامه
یه جا هم اگه دل میدادیم به دریا
میرفتیم تا آخر درست مثله فیلما
گذشت و رسید روز گار جوونی
شعار اینه *از غافله جا نمونی
رسیدیم به هرجا می گفتند تمومه
قدمهایِ مارو می گفتند که شومه
نظام قدیم رفت،نظام جدید شد
جلو چشممون هی سیاه وسفید شد
شدیم موش آزمایشی تا بدونند
می تونند سه ماهه یه درسو بخونند
ما که یادمون رفت چیا خونده بودیم
سر امتحان هم تو گل مونده بودیم
بماند که چند مرتبه تک گرفتیم
به هر زحمتی شد یه مدرک گرفتیم
نه کاری نه باری،تورم گرونی
هنر داری *ازغافله جا نمونی
مهم این نبود رشته هامون چی بوده
به آینده حتی نگامون چی بوده
همین که یه جایی بشه پول دراری
که بعدا بتونی بری خواستگاری
دیدی رفت و رفت تا رسیدیم همینجا
نگاه پشتمون هم نکردیم تا اینجا
واسه خیلیامون نشد اون که باید
حالِ بعضی ها البته خوبه شاید
حالا فکر آینده ی بچه هامون
شده دغدغه های روز و شبامون
ما که خیری از زندگیمون ندیدیم
تا من یادمه یک نفس می دویدیم
دیگه پر شد این دفترم چهل تا برگش
ندیم بیشتر از این دیگه شاخ وبرگش


محسن ابراهیمی اصل

 

 

به دلیل طولانی بودن قصد نداشتم این دلنوشته رو به اشتراک بگذارم ولی آخر حریف دلم نشدم امیدوارم مورد پسندتان‌ باشد 

ارادتمندم