ارثیه پدری(2)

پدرم که مُرد               من یکشبه مرد شدم
دخترای فامیل چه قدر بزرگ شدند!
 فقرای فامیل التماس دعا داشتند 
مادرم لپ هایش قرمز شده بود 
خواهرم صورتش را سفت نمی گرفت 
و برادرهایم دکمه های بالاِی پیراهنشان بسته نبود 
و چای آوردن دم به دم افسانه !
خواهرم قاشق های استیل پدری را می شمرد
و برادرم با دسته کلید خانه امان بازی می کرد
و پسر بچه فامیل گل های شمعدانی را بر لب حوض آبیاری می کرد  
من به در خت گیلاسی که در باغچه ی پدری کاشته بودم ، فکر می کردم
که آیا این درخت مال من است؟ یا بین همه تقسیم می شد!
بعد از سوم پدرم 
برادرهایم ریختند من و مادرم را کتک زدند!!
سر مادرم به لبه پنجره خورد ، کله ی من باد کرد!!
انگشت سبابه ام شکست !
یادش بخیر معّلمان آقای استکی، وقتی داستان مرا شنید،
متّفکرانه گفت: آه پسر جان:امان از مال دنیا!!!