زخم هایت

زخم هایت را
 مداوا نمی کنم
تا عمقِ تیغِ فرورفته در تنت 
بمانَد به یادگار
ای عشق! ای پرندهٔ زخمی!
از حیات گذشتن
 برای حیا، 
افسانه ای شده است 
که ضحّاک و کاوهٔ آن 
هر دو از یک پیاله
به سانِ مارِ دوسر
 مست می شوند
ای عشق! 
ای مرغِ هراسان ز تیر و دام !
تا اقتدا به  آیه های دروغین
طریقت است 
تا در صومعه، پنهان می کنند
 زنان، نشانه های بلوغ را 
تا کودکان، زار می زنند 
بر پیکرِ عروسکِ بی دست و پای خود  
باید که آبِ دیده بشوید جراحتت
باید شبانه از لبِ احساس
بارانِ تندِ بوسه ببارد به صورتت
باید بدرخشد نجابتت 
تا در سپیده دَمی 
که مثالش ندیده ایم
بر زخم های به جا‌‌ مانده بر تنت
نمازهای قضا را ادا کنیم