انتظار

سلام به همگی
و مهدی جان محمدی

بافته می شود
تا صبح
گیسوی بلند رویا

شاعر از همین ابتدا رفتار خوب و متفاوتی با شعر دارد و با استفاده از رابطه‌ی تشبیهی و ایماژ، بجای توضیح دادنِ گزارشی مثل: تا صبح رویا میبافم یا رویابافی میکنم! هم به نوعی گیسوی بلند رویا خانوم که نامی زنانه است و طبیعتا باید گیسوانش بلند باشد را میبافد و هم خیال‌بافی میکند... که به منظور شعریت بخشیدن به متن، و برای رسیدن به آشنازدایی و ساختن یک فضای استعاری اینگونه اجرا شده است.

بر دوش خستگی
شمعی که پیر شده بود و
چشمانش آب نداشت

باز هم یک شاعرانگی مطلوب: مثل شمع سوختن و آب شدن... که شاعر در اینجا با استفاده از آرایه تشخیص، پیری و خستگی را به آب مروارید و کم‌سویی چشم گره زده است.

می ترسید
بلندتر قیچی کند
حضرت خواب
با دستان سیاه تاریکی
تا معرفت آذین شود
در نگاه ستاره ی سهیل
که از دور سو سو می زد
و می ترسید
زخم های تشنه
قداره ها را
بیدار کنند

تقابل قیچی و قداره: با توجه به توضیحاتی که در ابتدا دادم میتوان منظور شاعر را فهمید! گیسو و قیچی رابطه‌‌‌ی آشنا و خوبی را با یکدیگر برقرار کرده‌اند. و اتصال و ارتباطی که بین اجزا و عناصر شعر وجود دارد باعث تنالیته و هارمونی اثر شده است: خواب، رویا، تاریکی، سحر، بیداری، قداره، زخم و...
با خواندن این سطر بی‌اختیار تصویر خاصی در ذهنم نقش بست که آن‌را از جمله اتفاقات برجسته‌ و قابل توجه در این شعر میدانم:
دستان سیاه تاریکی که در مقابل ستاره‌ی سهیل (سوسوی نور) قرار گرفته است تا نگذارد کورسوی امید سوسو بزند... یا تصویر کسی که از پشت‌سر چشمان شخص دیگری را میگیرد تا به او اجازه ندهد جایی را ببیند.
«نکته: سهیل درخشان‌ترین ستاره‌ی صورت فلکی  (شاه‌تخته) در نیمکره‌ی جنوبی آسمان است. ستاره سهیل پس از شباهنگ دومین ستاره‌ی پرنور آسمان شب است. ضرب المثل ستاره سهیل شدی نیز به‌دلیل کم‌پیدا بودن این ستاره است... و ارتباط جالبی با شعر مهدی محمدی دارد که کشف آن بر عهده مخاطب است.»

بر پوست نازک سحر
تا انعکاس بیداری را
کور کند
صدای پای یک نفرین
که از ناکجا می خواند
دردی بی رمق
از جان شراره ی پرهیب
التماس می کند
خاندان مرده را
با این همه شب عجیب
انتظار ایستاده در چشمانم
قد می کشد.
می دانم
ملایمت نسیم
برای کنار زدن چرده ی پرده سیاه
می آید

تا یادم نرفته عرض کنم که ای کاش شاعر بجای واژه پرهیب از همان سایه یا شبح استفاده میکرد! البته میدانم که دایره لغات گسترده‌ای دارد و این نشانگر تسلط خوب اوست اما بنظرم در اینجا استفاده از چنین واژه‌ای لازم نبود زیرا بکارگیری کلمات جایگزین تغییری در معنا ایجاد نمیکند و اصطلاحا جا نیفتاده و خنثی است. حتی میتوانست با استفاده از تکنیک واج آرایی و تکرار حرف (ش) کارکرد زبانی ایجاد کند. یعنی: شراره‌ی شبح... که در این صورت خیلی بهتر میشد.
اما این وضعیت برای واژه چرده (رنگ) کاملا برعکس است! چُرده یا چَرده درکنار پرده، (سیه چرده) هم‌آوایی مناسبی دارد و باعث ایجاد جناس موسیقایی یا زبانیت شده است.

تاریکی، انتظار، و امید به روشنایی:
شعر با تاریکی و سیاهی شب شروع و با تابیدن نور از روزنه‌‌‌ای هرچند کوچک تمام می‌شود. شعر به مثابه پرچمدار هنر و فرهنگ چونان آیینه‌ای که توان بازتاب بسیاری از مسائل اجتماعی را دارد، ابزار ابراز تعهد شاعرانی مثل مهدی محمدی است. به باور من او بر اساس یأس فلسفی–اجتماعی، اعتراض خود را نسبت به وقایع اجتماعی بیان می‌کند. این رویه در شیوه و منش شعری به ظاهر غم‌آلود حکایت از آن دارد که شاعر از رهگذر واقع‌نگری و پردازش رخدادهای اجتماعی–سیاسی پیرامون خود، به نتایج درخور توجهی ‌رسیده است. او به رغم باور به شکست و سرخوردگی و انحطاط گسترده، از دمیدن روح زندگی و امید و از سرگرفتن مبارزه و تلاش غافل نشده و همچنان امیدوارانه در انتظار است. شاعر برای رسیدن و رساندن خود و مخاطبانش به روزنه و نقطه‌‌ای هر چند دور اما روشن، می‌گوید: با این همه شب عجیب انتظار ایستاده در چشمانش و قد می‌کشد... او اعتقاد دارد و می‌داند ملایمت نسیم برای کنار زدن چرده ی پرده سیاه می‌آید.
من نیز به عنوان یک مخاطب در کنار شاعر می‌ایستم و از ته دل امیدوارم که یک روز خوب طلوع کند!
و اما کلام آخر:
در این شعر، توان ذهنی شاعر بسیار پیش رونده‌تر از توان اجرایی و روایی است و آن‌چه که در حوزه‌ی تولید شعر به آن کشف و شهود می‌گوییم قدرتمندتر از کارکرد زبانی است... هرچند در یکجاهایی برعکس، اجرای زبان زور بیشتری دارد.
اما بطور کلی شعر را (در تمام ابعاد) قابل قبول میدانم و بدون تعارف ارتباط خوبی با آن برقرار کردم.
با آرزوی موفقیت برای مهدی محمدی دوست باسوادم و سایر دوستان🌹