در سایهء کلام \سیّدهادی محمّدی\

آتش افتاد به دامانِ جهان، وقتی که
در به یادآوریِ یک جریان، وقتی که
خونِ دل بود روان در شریان، وقتی که

(من به دُنبالِ تو بودم نگران وقتی که
تو در آغوش لبالب، هیجان وقتی که)
 ⚘
حاصلِ زلزلهء عشقِ تو شد، ویرانی!
نشد امّا که بیایم، به دلت مهمانی!
شده‌ام رهگذرِ گردنهء حیرانی!

(قَد فروخورده‌ام از این همه سرگردانی
در رکوعی به تماشای کَمان، وقتی که)
 ⚘
کفترانِ دلِ من، در حرمت می‌رقصند!
هر طرف روی کُنی، در قدمت می‌رقصند!
حکم از توست که با بیش و کمت می‌رقصند!

(پاره‌های بَدَنم رو به غَمت می‌رقصند
وای، اَز پنجهء جادویِ تکان، وقتی که)
 ⚘
از درختِ دلِ من، سیبِ تو نارس، افتاد
رازِ ما بود که بینِ کس و ناکس، افتاد
سروِ آزاد به خاک از تبرِ خس، افتاد!

(ثانیه از سَرِ بی‌حوصلگی پَس, اُفتاد
از دهانِ  پُرِ خونابِ زمان، وقتی که)
 ⚘
حجمِ بیگانگی‌ات تا نسَبم را سوزاند
خشمِ توفانِ قلم، شمعِ شبم را سوزاند!
واژه سرریز که شد، باز لبم را سوزاند!

(شعرِ من ریخت به رویم وَ تَبَم را سوزاند
بَر همین، قول و قرارِ نوسان، وقتی که)
 ⚘
"چهرهء زشتِ جدایی"، که پدیدار شده
جوجه‌تیهوی دلم، طعمهء "آن مار" شده!
روحِ ویرانِ مرا، مرگ خریدار شده!

(مثلِ موج سرطان، در دلِ رگ، هار شده
داغِ پنهانِ تو بی نام و نشان ، وقتی که)
 ⚘
یک‌نفَس، هم‌نفسِ من نشده، هرگز دهر!
تو که با زندگیِ سادهء من، کردی قهر ...
بوده از بافتنِ شایعه، در کامم زهر

(بعدِ ویرانی دیوارِ تَنت، در این شهر
گشته‌ام ماله‌کشِ زخمِ زبان، وقتی که)
 ⚘
توی آن عکس، که بر سینهء دیوار زده
یقهء پیرهنت را تبی آهار زده!
زلزله آمده، جانت شده آوار زده!

(پُشتِ سر، حادثه‌ای یادِ تو را دار زده
لابلای تلهء هر خفقان، وقتی که)
 ⚘
وعدهء خوب شدن را، که به فردا انداخت
زیرِ پا خواستهء قلبِ مرا تا انداخت!
بینِ دو عاشقِ بی‌حوصله، دعوا انداخت!

("ماجرا" بخت خودش را سَرِ زا جا انداخت
با ویاری که زده طرح خزان، وقتی که)
 ⚘
حسّ ِ من، چادرِ عشق است، بیا بر سر کن!
کمتر اینگونه توجّه، به کسی دیگر کن!
کاسهء چشمِ پر از خونِ مرا باور کن!

(مُنفجر می‌شود این غُصّه، دُعایی دَر کُن
تا مگر رحم کند دستِ امان، وقتی که)
 ⚘
غمِ این عشق، به کامم شده چون "خُرفهء" تلخ!*
چه کنم با تبِ ویرانگرِ این "تحفهء" تلخ!؟**
حاصلم چیست به غیر از تبِ این، "حرفهء" تلخ!***

(زندگی بازدمِ مرگِ پس از سُرفهء تلخ
استخوانی وسط لقمهء نان، وقتی که)
 ⚘
پاره با دستِ تو شد، پیرهنِ خاطره‌ها
این چه رختی‌ست که کردی به تنِ خاطره‌ها!؟
ریخت خونِ دلِ من، با گزنِ خاطره‌ها!

(باورم سوخت میانِ کفنِ خاطره‌ها
درد ِ وقتی که شده رازِ نهان، وقتی که)
⚘

#محمدعلی_سليماني_مقدم
✍️ (سیدهادی محمدی) 
🙏✏✏✏✏🙏

پ.ن.
👇👇👇
* خرفه:
فرهنگ فارسی معین
(خُ فِ یا فَ) [ معر. ] (اِ.) گیاهی است از تیره ای به نام خرفه ، جزو ردة جداگلبرگ ها، گلبرگ هایش سفید یا زرد و تخم های آن ریز و سیاه است . تخم آن در پزشکی به کار می رود. پرپهن ، فرفهن ، فرفین ، بوخله ، خفرج و بقلة الحمقاء نیز گویند.
✏
**
***
به تنگیِ قافیه دچار شدم!
خواستم امانت‌داری کنم و سرودهء زیبای جناب محمدی را کامل بیاورم.
امیدوارم با انتخاب قافیه‌های محدود (و شاید نامرتبط) به کلام ایشان، بی‌احترامی نشده باشد.
🙏🌷🙏
مشق شعر است و شاگردی ناتوان
سپاس که به مهر خواندید.
🙏🌷🌹🌺🌹🌷🙏