ثمر پنجره

 
کوچهٔ ما چو دمی لایق پایت گردد
باد، تا شانهٔ من جای همایت گردد
جامِ هر پنجره ای قابِ رخِ زیبایت
دیده ام در پسِ آن محوِ لقایت گردد
باد، مشّاطهٔ زلفت بشوَد از هر سو
تا شرر، بر جگرِ اهلِ وفایت گردد
بویِ گیسوی تو بیتاب کند برزن را
در و دیوار, همه مستِ هوایت گردد
مژه هایت بگشاید درِ حج را بر من
قسمتم، هرولهٔ مرو و صفایت گردد 
خاکِ پاهای تو سجاده و مُهرم باشد
مذهبم، پیروی از ناز و ادایت گردد
آهوی مُضطر و مأیوسِ دلِ پرخونم
 رام و آرام، در آغوش رجایت گردد
ثمرِ پنجره، آن است که شاید راهی
رو به بالندگی در، زیر لوایت گردد
وای بر من اگر، آن پنجره حائل باشد
هر دلی، جز دلِ من کامروایت گردد