خواب

سلام به دوستان ناب و
بانو پاییزه
(می بینی
ماندن پاییز
دارد
همه را تنها می کند)
آفرین چقدر شعرت برا امروزِ، قابل درک با همه سادگی البته فرق می کنه با ساده لوحی
شعر گفته شده به سادگی،به سادگی هم خونده میشه و
به دل می شینه احساسات آدمی دچار می کنه یه لحظه وادارت می کنه آنهم جوری که متوجه نمیشی....
مکث می کنی بر می گردی، دوباره و با دقت می بینی می اندیشی می خوانی
مگه شعر قرار چی بیشتر از این بمن بده
شعر همین، مثل یه مقاله علمی نیست، فرق می کنه هیچی نداره به ظاهر، ولی کلی حرف توش
برا نمونه آوردم قسمت انتهایی کار در همان ابتدا.
من این چند وقت که کارات می خونم جنس بیانت و زبان صمیمیت وشگردهای زبانی خاص، برا خودت
و آروم آروم به شخصیت داره می رسه شعرت، امیدوارم موفق تر باشی
و با این روند و پشت کار استحقاقش را داری
در هر مجموعه ارسالی شعری هست که یقه می کنه
من مخاطب که... دست به عصا
به چرتهای مادر بزرگ که قصه درش داره و
غصه میخوره می خورم، پا بزارم
وپیاده گز کنم! بیداری ام را هر صبح
از پنکه سقفی اتاق مهریه سنگین مادرم
بالا کشیده میشه...!
و در این پیاده گز کردن، چیزی که مرور کردم من
انگار در خلع اتفاق میافته
غرق تنهایی و در خودتی ... بی توجه به مغازه ها به عابرها، هم خوب هم درد
میدونی این حال هوا اینروزا برا هممون تکرار و تجربه میشه
و تلخ تر با چشمان باز به خواب رفتم
و دوباره کفش هام تمام آواره گی هام را به خانه آورده است کفش های خسته از... حال در آوردن نمونده حسش نیست
باز شب! و کفشی که باید همون بیرون تو جا کفشی می موند... آره هیچی سر جاش نیست
آدما یک جوری شدن یک جوری میرند و میاند
و تو در این میانه تنها و پر از سوالی ؟؟؟؟
هنر شاعر در این بخش از شعر صمیمی وعاشقانه ببینیم چقدر زیر پوستی بدور از هر نوع شعار و شعار زدگی هم نقد و هم اعتراض می کنه از فضای موجود از نبود شادی و دلیل نبودنش را! با همان بیان مخصوص به خود
(... بیچاره دلقک!
حالا که نیستی
می‌خواهد مرا بخنداند
بی‌آنکه بداند
نشانی این خنده‌های کاهی
به باغ‌های بدون مترسک می‌رسد...
مترسک هم بیکار شده، _حتمن چیزی روشاخه ها سبز نشده! و باغ.. _
(وباز دوباره در انتها! )
می‌بینی؟
ماندن پاییز
دارد
همه را تنها می‌کند!

البته طبیعت هنر و به خصوص شعر همین
بالا وپایین داره از نظر کیفی
واین مجموعه در مقایسه... میدونی
حالا که کسی در این شعر نیست
بی حجاب می گویم..
هنوز تو ذهنم هست دوست دارم بازم برگردم و بخونم.
امیدوارم همیشه کارات در اوج باشه

تقدیم شما و مخاطبان صفحه ات
وبا تشکر از مسولین سایت


درودها خواهر گلم خیلی زیبا بودن

سلام به همگی
و خواهرم بانو آرزو عباسی

شکار شعر گاهی از دل اتفاقات روزمره ی زندگی و گاهی از دل کنش و واکنش های ذهنی صورت میگیرد اما به هرحال شعر در چارچوب تصاویر عینی و ذهنی یا تصاویر اتفاقی و اثباتی با لباس زبان و البته درکنار آرایه های ادبی عرضه میشود.
امروز شاعر ناگزیرست از تکرار میراث ادبی دست بکشد. درواقع سختی کار هنری در کشف و سپس خلق است. کشف جزئیات زندگی، مشکلات متعدد اجتماعی و تازگیهایی که در طبیعت مییابد، و درآخر بازآفرینی آن کشفیات به زبان شعر.
در این آثار شاهد نگاهِ بروزرسانی شده و عمیق شاعر به پیرامون خود هستیم.

منطق‌گریزیِ شاعرانه:
باور کن
فرقی به حال خیابان نمی‌کند 
که هر روز 
شاهد تصادف گنجشک
با پنجره باشد 
یا دسته‌ کلاغان 
نعش آفتاب را 
با سرگیجه‌ی مگس‌های لجوج 
در سراشیب تنگ فرورفتن 
تشییع کنند!
دهانم را گل بگیر
اما
همیشه این شهر 
با گونه‌هایی سرخ 
روی دلواپسی‌های باران 
«لزگی می‌رقصد!»

منطق گریزی یعنی: شکستن هنجار منطقی و طبیعی با نگرش هنرمندانه که به موجب آن عناصر زیباشناختی و ادبیت متن، مجال نمود پیدا میکنند.
بدیهی ست که شعر از منطق عادی و علم گریز میزند.
فرض کنید که شاعر پس از خیابان و تصادف، برخورد خودرو با خودرو یا برخورد انسان با خودرو را می آورد آنوقت دیگر نه تنها شاعر شعری نگفته بود، بلکه مثل یک مامور راهنمایی رانندگی تبدیل به کروکی کشیدن یا فقط ارائه ی گزاشی ساده از یک صحنه میشد.
در اینجا منظور از خیابان: محیط بیرحم خارج از خانه، محل زندگی شاعر، جامعه، شهر یا حتی جهان است.
حجم اتفاقات تلخ انقدر زیاد شده که بی تفاوتی از در و دیوار شهر بالا میرود. گنجشک بیچاره یا (انسان رنجور) به دنبال روزنه ای برای آزادی ست اما افسوس که تمام پنجره ها کور اند. 
مردم اسیر فردیت و بی کنشی و سرگیجه ی وضعیتی یا بطور کلی ناآگاهی نسبت به مسائل ریشه ای شده اند یعنی که نه تنها آغوششان دلسوزانه برای محبت باز نیست بلکه بیرحمانه به جان یکدیگر نیز می افتند.
کلاغان: نماد سیاهی، قضاوت ناعادلانه، یک کلاغ چهل کلاغ، نحوست...
نعش آفتاب: مرگ حقیقت، سراب روشنایی، عدم آگاهی و بیداری...
مگس های لجوج: انسان های بی استفاده و مزاحم، کسانی که الکی شعار میدهند، وز وز مگسان دور شیرینی...
که این عوامل نشانگر انحطاط و سقوط یک جامعه در ابعاد مختلف است. پس تنفس در هوای تازه نیاز به گشودن پنجره دارد اما...
با اینحال هنوز امیدواری و شادمانی و دلخوشی توسط مردمی که با سیلی صورتشان را سرخ نگه داشته اند وجود دارد.
حالا چرا رقص لزگی؟!
رقص به عنوان یک هنر در کنار موسیقی بیان‌ کننده حالات عاطفی و روحی است. رقص وسیله‌ ای درجهت ایجاد ارتباط نمادین و انتقال معنایی خاص میباشد که از جنبه‌ های زیر قابل بررسی است:
تاریخی، عرفانی، اسطوره‌ ای، آماده‌ سازی بدنی و ورزش، شادی و پایکوبی، موسیقایی و ریتمیک، دینی مذهبی و درکل نشانگر روحیات خاص اقوام و فرهنگهای مختلف.
لزگی رقصی (رزمی بزمی)است که از جانب مردان به صورت انفرادی یا از طرف زنان به شکل دونفره اجرا میشود. حضور زنان و مردان در کنار هم نشانگر برابری و به یک اندازه در آینده موثر بودن میباشد. زمانی که از جانب دو مرد اجرا شود تبدیل به مسابقه‌ ای میشود که در آن چابکی و سایر مهارت‌ های رقاصان را به نمایش میگذارد که اکثر اوقات با چوب یا شمشیر همراه است و این نشانه ی مردان دلیری ست که در حفاظت از قلمرو یا ایل خود مصمم و توانا هستند. گاهی نیز به صورت گروهی اجرا میشود، رقص دسته‌ جمعی در کنار هم نشانگر این است که تمامی اعضا در برابر هر عامل خارجی (متحد و یکپارچه‌ اند) و در حفظ داشته‌ های فرهنگی یکدل و با اراده.
کیفیت صورخیال، ترکیب سازی، زبان و... همگی قابل قبول و امروزی هستند. حتی شاعر در ساز و کارهای آوایی و موسیقاییِ مدرن نیز درنگ و تمرکز ویژه‌ ای کرده است.
البته بنظرم اگر کمی در جزییات دقت و وسواس بیشتری صورت میگرفت خوانش شعر خیلی بهتر میشد، مثلا در اینجا:
باورکن
فرقی به حال خیابان نمیکند
هر روز
.
.
یا دسته کلاغانی که
.
.
تشییع می کنند!

و اما در آخر: احساس و زبان، بصورت مستحکم به یکدیگر گره خورده اند بطوری که احساس شاعر تبدیل به احساس مخاطب میشود. در نتیجه میتوان گفت؛ این آثار از صورت‌ های شعر (سهل و ممتنع) هستند. شاعر موفق شده که تعادل بین عینیت و ذهنیت را برقرار کند و این یعنی بها دادنِ ایشان به نقدهای قبلی. برای یک شاعر هیچ چیزی بهتر ازین نیست که کمتر از دوهفته بتواند تا این اندازه به نسبت دو اثر قبلی پیشرفت کند. بشخصه از اشعارتان لذت بردم و امیدوارم که همیشه در مسیر موفقیت باشید. نبض قلمتان سبز یاحق