جمعه ۲۹ فروردين
اشعار دفتر شعرِ پاییز در دستکش های تو.. شاعر آفرین پنهانی
|
|
|
|
شب با درد زائید
درغروبی
که پهن تر از همیشه
دیوار را به آغوش می کشید.
عجیب نیست اگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تجسمِ تو
تجسد انکارناپذیر آدمی
در آشتی ِ انجامینِ خوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلهره ی تراس
دلتنگی عصر
و زنی که غروب لای نچیده ی گیسوش
جیغ می کشد.
غبار
باراندازی می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الو...؟ من درست گرفته ام ؟منزل خدا؟
مزاحمت شده ام رخی به من بنما
مرا که می شناسی، زنی ساکن زمی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاهایمان را در گهواره جا گذاشتیم
و زلف های حجله بسته به "تلمیت"
را در حنجره ی مادران!
حا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگوکه پرنده نیستی؟
شانه هایت را که می پرم
آسمان
فوج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غروبِ گیسو بریده
درتلواسه های شب
درختِ ریشه هایم را
به یغمای سالی خشک می برد.
مگر می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من کودک لیلی ترین عشق بودم
مادرم که رود را جاری می شد
همه ی گنجشک ها آبستن می شدند
و گیاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدایم درد می کند
"داهولی" یک چشم
که روی لب اش
کلمات در هجایی کوتاه
بی سایه راه می رون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به هيأت تو در آمده بودم
نه آن گونه كه پدران
زنان اسليمي غروب عربده ها را
و روز
در سرخ حج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارم تقاس پس می دهم
تقاس دست هایی که
شناسنامه ام را
در چهل سالگی به مدرسه می برد
سر کل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوی چند سر از قصه ها پرید
دختران زیادی بیرون کشید
پسران زیادی را کشت
عجیب شده ایم
چنار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دور آتش حلقه زدیم
بومیان قبایل دور
خدایان را سنگ می زدند
زنان شرق آفتاب
شیاطین را
ودخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلاب به دهان دریا افتاد
و نهنگی که در هذیان ماهیگیر شنا می کرد
در کیسه ی راهزنی پرید
که در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(از مجموعه ی: " و زمین نام دیگر من است")
شب
روی لچک های
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(از مجموعه شعر: و زمین نام دیگر من است...)
از قربانی هر چ
|
|
|
|
|
فریباایازی روزبهانی
سید هادی محمدی
به نام یگانه خدای هستی‌بخش
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
مهرداد مانا
منوچهر فتیان پور (راد) 
علی شاهی(محزون) 
