زنهار

درودبرشما استادبزرگوارم
زیبا بود
به نظرمن هرشعری اگرمخاطب راجذب کند زیباست وفرقی نمی کندکه زبانش نوباشدیاکهنه..
امامتاسفانه مخاطب امروزی تقریبا نا آگاهه به زبان قدیم وبایدفرهنگ لغت بزاره کنارش تامعنی کلمات رابفهمدوبتواندباشعرارتباط برقرارکند ازطرفی هم بسیارتنبل وبی حوصله است و وقتشوصرف خواندن اینگونه شعرهانمی کنه این یک واقعیته متاسفانه
دانش آموز تنبل امروزهمان لغات کتاب فارسی اش را نمی خواهدکه حفظ کندووقت نمی گذارد برای معنی کردن یک شعر ساده .....
البته شایدهم مقصرهمین خودماییم که اینگونه شده وزبان قدیم ماداره به فراموشی سپرده میشه ونسل جدیدآگاهی نداره بهش هم ادیبان ما که بدون فکر هی تاکیددارند زبان بایدنوباشه و بایداز واژه های جدید استفاده کرد و هم برنامه نویسان وتصمیم گیران ادبیات ازهمان ابتدا فکرآینده رانکرده اند ودرواقع اصلا فکری به حال حفظ زبان قدیم نشده وهمه باهم ناخوداگاه باعث شدیم که واژه های قدیمی که جزوی ازفرهنگ معنوی ماهستندمهجورشوندودیگرکسی معنایش رانداندو
برنامه ریزی نداشته ایم که بتوانیم حفظ کنیم زبان کهن فارسی را
دربسیاری ازکشورها روی زبانشان تعصب خاصی دارند و تاکیدبرحفظ واژه های کهن درکنارزبان جدیدشان رادارند
ومطمانا کاردرست راهم آنهاکرده اند
ماهم نبایدبگذاریم که زبانمان روبه فراموشی برود که اگراینگونه شود دیگرکم کم آثارقدیمی ماهم مثل اشعارفردوسی ومولوی وسعدی وحافظ که ازگرانبهاترین آثارادبی جهان هستند به خاطر آشنانبودن به زبان کهن فارسی کم کم فراموش خواهندشدونسل جدیدمان دیگراقبالی برای خواندن این دیوانهاکه درتمام جهان مشهورندومرتب چاپ میشوند نخواهندداشت واین ضربه ی بدی است برپیکره ی ادبیات ماکه اینگونه دچارخودسانسوری شده ایم وكار به جايي خواهدرسید كه كودكانمان آنها رانشناسند...
بایداتفاقااین واژه هاراهم بکاربرد درادبیات جدید تاهمیشه زنده بمانندامامتاسفانه به غلط خیلیها مخالفند وماهم که ندانسته غلطشان راتکرارمی کنیم وآموزش میدهیم که زبان کهنه راعوض کنیدونمی دانیم که دردرازمدت بدترین آسیب رابه زبانمان خواهیم زد ودرواقع داریم بادستان خودمان تبربه ریشه ی ادبیاتمان میزنیم هرچیزی که کهنه شودراکه نبایدمنسوخ کرد ادبیات به هم وابسته است فرش ویخچال نیست که فوری عوضش کنیم زبان کهن هم بخش لاینفک فرهنگ ماست ونبایدبه فراموشی سپرده شودچون درکنارش خیلی چیزهای مهم دیگرهم فراموش خواهندشد ناخواسته....
وقتی فرزندمن وشما معنی کلمات رانداند ونتواند ادبیات غنی قدیم رابخواندکه سرشاراز مفاهیم اخلاقی واجتماعی وانسانی است ازکجابایدیادبگیرد براستی آیا ادبیات بی بندوباروبی دروپیکرامروزمان چیزی بر اخلاقیات وانسانیتش هم خواهدافزود یافقط وفقط مثل تمام هنرهای امروزی که داردبه سمت ابتذال می رود باعث لذتی زودگذرخواهدشد وبس...
اگرواقع بینانه بیاندیشیم می بینیم که جامعه ی امروزجهانی خیلی بیشترازقبل به اخلاقیات نیازداردکه متاسفانه ادبیات سخیف و ناقص امروزی جوابگویش نیست
همه مان رنگ ولعاب روشنفکری به اندیشه هایمان زده ایم وداریم ازاین کارغلط حمایت هم می کنیم....
اینکه زبان قدیممان منسوخ شود اینکه فرزندانمان فردانتوانند شعر سعدی وحافظ بخوانند یک آسیب جدی است که بایدفکری به حالش کنیم ....
گرچه تاحدودزیادی هم آسیب زده شده وهمه داریم می بینیم که چه بلایی سرشعروادبیاتمان آمده !
شعرهایمان بی معناوسطحی است
ترانه های آبکی مثبت هیجده ارزششان بیشترشده ازشعرهای معنادارواندیشه مدارعمیق فارسی....
ومقصرهم خودماادبیاتیهاهستیم که به بهانه ی نوگرایی وروشنفکری گندزده ایم به کل ادبیات ...
البته من هم بانوگرایی مخالف نیستم اتفاقا عالی است بایدهمگام وهمراه شدباپیشرفت جهانی ادبیات اما درکنارش ادبیات کهن باید نگهداری شود وحتی بیشتربهاداده شود چون ادبیات کهن قسمت مهمی ازفرهنگ واصالت ایران زمین است و درواقع تمام نویسندگان وشاعران جدید هم اگر آبرویی درجهان دارند ازهمین آبروی شعرکهن وپیشینه ی محکم وقوی زبان وادبیات ماست ....
می ترسیم روزی برسدکه نسل جدیدما حتی نام شاعران ونامداران بزرگ شعرفارسی رابلدنباشند واین یک دردبزرگ است
کلنگ این آسیب هم اتفاقا به دست خودمازده شده است امابی خبریم ....
البته سخن گفتن تنهاهیچ دردی رادوانمی کند ودلسورزان ادبیات که ادعای استادی دارند بایدفکری کنند به حال زبان فارسی که واقعادارددیرمیشود!

سلام

و

مسعود گرامی ؛
به قدری اظهار دل تنگی ات صمیمانه و از اخلاص است که هر خواننده ای را به فکر وامی دارد .
اما نتیجه این تفکرهای بسیار چیست ؟ یا چه باید باشد ؟
آیا باید از شعر بعد همه از واژه های دیرین استفاده کنند و برای یافتن و دانستن شان لغت نامه در برابر خویش بگذارند و یا این که هر موضوع عبثی را در لفافه ای از کلمات دیریاب بپیچند و به عنوان شعری فاخر جای بزنند ؟

مسعود جان ، از این دست دل تنگی ها بسیار داشته و دارم که پیشترها با تحکم و سختگیری در پی به کرسی نشاندن شان بودم اما از یک جایی به بعد فهمیدم که باید خودم برای دل خودم بدان گونه باشم که دل تنگ اش می شوم و در این میان اگر شاعری نازنین یافتم که هم راه و هم نبرد م بود که فبها المراد ولی اگر نیافتم بی خیال نشوم و دلیل این تصمیم
این بود که به عینه می دیدم هر آن چه را که می گویم عده ای اصلا نمی فهمند ، عده ای می فهمند و اهمیتی برای شان ندارد، عده ای خوب می فهمند ولی چون با گوینده مشکل دارند دقیقا موضعی در برابر می گیرند و سر انجام عده ی بسیار کمی هم همراهی می کنند ولی از قضا مشکل با همین گروه آخرین بودند کسانی که دوست داشتند همراهی کنند ولی نمی فهمیدند یا توان اش را نداشتند و به همین دلیل ناتوانی و ناآگاهی های خود را در پس واژه ها پنهان می کردند ، بسیار می دیدم که به هر زحمت واژه های زمختی جور می کنند و شعری زمخت تر نوشته و خود را علامه دوران می پنداشتند در حالی که اگر قرار این بود که واژه های کهن دیده شوند و مورد پسند عموم قرار بگیرند با این روش کلا به فنا می رفتند درست مثل آن موذنی بود که صدای اش هر تازه مسلمانی را از اسلام آوردن پشیمان می کرد ، اگر‌چه در صحت نیت او شکی نیست ولی مشکل در نادانی او از روش ارائه است و بی حالی اش که نمی خواهد یاد بگیرد .
مسعود نازنین بی گمان بسیاری از دوستان با خواندن کلام دل نشین ات با خود می گویند که خب من که همین گونه می نوشتم پس چرا با نقدهای سختی مواجه شدم ؟؟
یا این که بی شک بهترین روش نوشتن همین است چرا که اساطیر شعر ایران همه به آن زبان و با آن واژگان شعر می گفتند !!
و از این دست حرف ها که از یک جهت درست به چشم می آیند و از هزاران جهت نادرست اما واقعا چاره چیست ؟؟
از نظر من ماجرا شبیه ماجرای سینما و تئاتر است و آن که قرار نیست تئاتر شبیه سینما باشد یا بر عکس چرا هر کدام از این دو نقشی خاص به خود بر عهده دارند اما علی القاعده یکی بیشتر دیده می شود یکی کمتر و از قضا همان که کمتر دیده می شود اصیل ترین نوع و سخت ترین گونه ی هنر نمایش است ولی آیا اگر تئاتر مثل سینما همه گیر می شد باز هم اصیل می بود ؟؟ یا نه باید به فراخور طعم دهان مخاطب عام هر چیزی را به خود راه دهد ؟؟
اما با همه ی این موارد اگر از تماشاگر سینمایی که تا حالا هیچ تئاتری را ندیده است بپرسیم که کدام نوع بازیگر بهتر است ؟
بدون شک می گوید بازیگری که ابتدا در هنر تئاتر سرد و گرم چشیده و آبدیده شده است و سپس به سینما وارد شده است .
در ادبیات نیز همین است شاعری که اصول و قواعد شعر و زبان کلاسیک را نداند هرگز نمی تواند در جایگاهی قرار بگیرد که مستحکم باشد و همیشگی ، ممکن است در جایی بسیار بلند هم بنشیند به تبع تریبون داشتن و حرف های قشنگ زدن و شعرهای مجلس پسند یا شب شعر ی ، اما این گذرا ست چرا که اصول کار را نمی داند و بهترین مثال در این مورد امثال شاملوی جاویدان و اخوان ثالث بزرگ هستند که اینان در ادب کهن نه تنها مسلط بودند و چیره دست حتی گاهی صاحب نظر نیز بودند و پس از ان وقتی به شعر نیمایی و سپید می رسند جایگاه شان همیشگی می شود و همواره ...
می دانم بسیار شاخه به شاخه شد کلام ام اما اصل کلام این بود که برای به کار بستن هر واژه ای چه کهن ، چه مدرن ، چه محاوره ای و ... قبل از هر چیز آگاهی به اصل ماجرا و دانایی بر اصول اولیه ی آن است که تضمین کننده ی درستی این کار خواهد بود و تا این جا درست بودن را داریم حال اگر بخواهیم در کنار درستی ، توجه مخاطب و دیده شدن و در نتیجه زنده نگاه داشتن لاله ی ادبیات کهن در تندباد بی ادبی های مدرن ،
را هم داشته باشیم علاوه بر آگاهی به شاعرانگی هم قسمت ذاتی اش و هم قسمت اکتسابی اش نیاز داریم تا در نهایت آن‌چه آفریده می شود نه تنها مخاطبان را فراری نمی دهد بلکه آن ها را با زیبایی های خود به سمت این زبان و ادبیات می کشاند و حتی کنجکاوشان می کند که اگر واژه ای را هم نمی فهمند در پی معنای اش بروند و یاد بگیرند .

این بحث سر دراز دارد و مجال من سر ناساز پس همین جا دم در می کشم تا که شاید مستمعی بر سر ذوق ام آورد و دوباره بنویسم ...

درود بر شما

بنده دوست دارم به عنوان، فردی از افراد، دیدگاه خودم را در این‌باره بیان کنم،
که می‌بینم، مجالی در اینجا فراهم شده، و سپاسگزار حضرتتانم برای ایجاد آن.

فردی برای تعمیر تأسیسات به منزلمان آمد، در میانه کار، فرصتی برای چای و
استراحت شد. قند را در دهان گذاشت، قورت اول چایی را خورد و گفت شاعر
است! و شش‌هزار شعر دارد. سپس شروع کرد به خواندن اشعارش...
و بنده فقط در تلاش برای مهار خود بودم...

در این دوره و زمانه هر کس که در کودکی آرزو داشته فضانورد شود، در بزرگ-
-سالی، می‌رود دنبال شاعری، و روشنفکر شدن و حلقه‌ای از مریدان گردِ خویش
آوردن. گذشته نیز چنین بوده، و آینده هم همین خواهد بود.

هر کجا که سلسله‌مراتبی از افراد شکل گرفته است، چه رسمی و چه غیررسمی،
مثلاً در مطبِ پزشک، اگر منشیِ پزشک، با شما درست برخورد کرد، شاید نتوان
امتیازِ مثبتی به خودِ منشی داد، اما حتماً آن پزشک انسان درستی است. و اگر
منشی با شما بدخلقی کرد، شاید خودِ منشی انسان درستی باشد اما حتماً آن
پزشک انسان بیخودی است.

به همین شکل، در روزگاری که سرانِ ادب مملکت فردوسی‌ها بودند، شاهنامه‌ها
بدست می‌آمد حال ببینید سکان به دست که‌ها افتاده و با به به و چه چه
روزنامه‌های سرخ چه کسانی را جاودانه کرده‌اند که چنین شده وضع شعر...

بسیار شنیده‌ایم، از زمانی‌که دوربین اختراع شد، دیگر کسی نتوانست کارهای
معجزه گونه انجام دهد، از سوی دیگر، شاید اگر دوربینِ عکاسی نبود، تا ژستِ سیگار
کشیدن بعضی‌ها «جاودانه» شود، دیگر کسی مُفتی بت و جاودانه نمی‌شد و چه‌بسا
در این راه آنقدر با جفا و حماقتِ مردمان روبرو می‌شدند که ناچار به همان بیابان‌ها
می‌رفتند و جامه ...
امّا این دوربینِ عکاسی در آغاز ظهور و وفورش، در هر جامعه‌ای به گروهی خیری
رساند همان خیری که بیت‌کوین به خیلی‌ها که ارزشِ آن را فهمیدند رساند.
البته این خیر ماندگار نیست، دوره‌ی جاودانه شدنِ اینچنینی هم گذشته است،
همانطور که دوره‌ی سرمایه گذاری بلند مدت در پول مجازی سپری شده‌است.

انبساط و انقباض، رفت و بازگشت، سرد و گرم، شب و روز... چرخه‌ای بودنِ
پدیده‌ها در تار و پودِ سازوکارهای شکل دهنده‌ی هستی در جریان است.
پس در شعر و زبان هم جز این نیست. مردم خیلی وقت‌ها راهی را می‌روند،
به بن‌بست می‌رسند و باز می‌گردند، مانند مورچه‌ها که همواره در جستوجو اند
و از بازگشت باکی و خجالتی ندارند.

نداشتن شناختِ شهودی از این فرآیند رفت و برگشتِ اجتماعی دردسر ساز هم
است. برای آنهایی که در برابر بازگشت به اصل‌های درست، از فرع‌های خطا مقاومت
کنند، چراکه زیر دست و پای خیلِ مردمِ پشیمان، له می‌شوند نه جاودانه!

بنده نمی‌دانم چه کسانی شاعر استند، امّا آنهایی که نیستند را با محک‌هایی
شناسایی می‌کنم. صادق نبودن، تکبّر، کینه، چَند-گانِگی و تناقض، بیم و احتیاط،
... اینها در شعر و شعورِ ناشاعران موج می‌زند.(از جمله خودم)

درباره‌ی واژه‌ها، به باورِ بنده، هر واژه‌ای مشتریِ خودش را دارد، شاید اگر «زنهار» و
«صلا» را از شاعران بگیریم، خیلی‌ها دیگر نتوانند شعری بنویسند، و به همین شکل
اگر «آبستن» و «نطفه» و ... «سلاله» و ... را از شاعران بگیریم، خیلی‌های دیگر
در سرودن ناتوان شوند.
ندیده‌ام، یا کمتر دیده ام، گروهِ نخست، بجز در واکنش و پاسخ، کاری به گروهِ دوم
و امثالِ ایشان و آنچه به عنوانِ شعر عرضه می‌کنند داشته باشند. (اگر دیده‌اید، کجاست؟)
امّا دیده‌ام و به این باور رسیده‌ام بسیاری از شاعرانِ گروه دوم، انگار سایه‌ی گروه
اول بر سرشان سنگینی می‌کند. انگار در حضورِ آنها، حسِ «نیاز به شاعر بودن» در ایشان
بطورِ کامل، با وجودِ آنهمه به به و چه چهِ هوادارانِ اغلب روشنفکرشان هم ارضاء نمی
گردد. و این‌سو و آن‌سو، در تلاش‌اند که با عنوان کردنِ نطق‌های شقایق گونه، همین
چهار-پنج نفری هم که در مجازی بدنبالِ اندکی شعرِ آنطوری می‌گردند را نیز، به سمتِ
شعرهای اینطوریِ خودشان بکشانند و از شعرِ معمولی بِرَمانند.

مثلاً یکی از حربه‌هایشان، اینست که به مخاطبانِ این اشعار حسِ فرسوده بودن و دموده
شدن القا کنند. این دیگر بر عهده‌ی مخاطبِ فهمیده است. و شکر خدا بسیارند. همین
خوانندگانِ ژرف اندیشند که شعر و شاعر را زنده نگاه می‌دارند، نه خیلِ پیروانِ ظاهر محور.
_________________________________
درباره‌ی دو دوبیتی، بسیار زیبا و بجا اند و نیز مرتبط با موضوعی که مطرح فرمودید.

از توجهتان بسیار سپاسگزارم.

درود بر استاد مینا آباد عزیز🌹

و درود به اندیشه ی والای شما که البته بنده صد درصد با آن
موافقم .
هیچ وقت نفهمیدم که چرا میگویند "شعر به زبان قدیمی منسوخ شده " یا " برخی کلمات قدیمی اند و استفاده نکنید" . اعتراف میکنم که ازانجایی که دراین سایت و خیلی از جاهای دیگه نکوهش ونقد این موضوع رو شنیدم و دیدم ، علیرغم این که علاقه ی شخصی بسیار زیادی به این نوع شعر دارم ، سعی کردم حداقل دراین سایت و  در شعرهایی که منتشر میکنم ، این موضوع رو رعایت کنم که البته در برخی موارد هم موفق نبوده ام. ولی کلی شعر دارم که کاملا ازاین قاعده بدور هستند . سوالم اینه که مگر ما الان ،دراین زمان به شعر مولانا  و حافظ و سعدی وحتی باباطاهر(که شخصا" علاقه زیادی به  لحن و کلامشون دارم ) علاقه و کشش نداریم ؟  ایا کسی هست که ازشعر مولانا لذت نبرد؟ چون  "ز" رو بارها به جای "از" و "گر" را به جای "اگر" به کار بردند ؟  حالا ما چرا نباید به کار ببریم ،وقتی که این چنین شعرها را میخوانیم و مدهوش می شویم. من فکر می کنم هرکس بر حسب تمایل و حس درونی وعلاقه و فرمان دلش می تواند به زبان قدیمی یا زبان امروزی شعر بنویسد، به شرط این که مخاطب را خوش آید. مثلا" من موسیقی رپ یا برخی شعرهای به اصطلاح امروزی که در اون نوع موسیقی میخونن رو اصلا" دوست ندارم . ولی این سلیقه ی منه. من موسیقی سنتی دوست دارم‌. چرا باید محدودیت ایجاد کنیم و شعرا رو درچارچوب کلام امروزی و دیروزی محصور کنیم .
چه کسی هست که این دوبیتی رو ازباباطاهر بخونه و لذّت نبره. چون به جای از  ، "ز "   استفاده شده و ...

" زدست دیده و دل هردوفریاد
که هرچه دیده بیند دل کند یاد
بسازم خنجری نیشش زفولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد"

سخن کوتاه کنم . درد دل زیاده . امیدوارم با برداشتن این حصارِ  محدود کننده و بی دلیل  ، روزی بتونیم شعرهای زیباتری ،به زبان شاعران قدیم از شعرای جدید بخوانیم و لذت ببریم.

ممنونم از شما برای انتشار این دوشعر زیبا و نگاه همیشه زیباتون به موضوعات.
🌹🌹🌹🌹🙏🙏🙏🙏🌹🌹🌹