ایونت بوسه ها و رقص هایم (مجموعه سپید)

تو را میبوسم
چون گلهای نازکی که بهار می آورد
تو را می بوسم
زخمهای آبی دهانت را ..
و الفبای سرخوَش زندگی
در گرمی لبهایم شکوفه میدهد ..


***


پیراهن گیپور صورتیم
پر از ناز شکوفه هاست ،
لبهایم پر از سمفونی های گیلاس ..
تو نمی آیی و فصل ها
در خون نقره ایِ من
حل میشود ..


***

جاریم
مثل سفیدرود ..
مثل راین ..
از تو
تا خودِ خودم ...

***





کف اتاق را با سیگارهای تورپیدو میپوشانم
سیگارت را با سیگار قبلی روشن میکنی !!

: دامن دراپه ی بلند به من می آید؟
لبخند میزنی ...
و من با توان هزاران اسب بخار
در اهتزار همه ی پرچم های جهان شیهه میکشم
.
.
.
تو بندرهای آزاد را دوست داری
من انسان های معمولی را ..
تو مد اقیانوس را
من خیاط ها را ..
تو بوسه را
من مادرم را ..
تو رقص مرا
و من
آتش این تنهایی را ..



***


درون آ ینه
به بنفشای زنان تفلیس مینگرم
به گرمی مردان هندو ..
سرزمینهایی فراخ در دلم میروید ..
بارانهای بسیاری را در پیراهن پنهان میکنم
و میرَمم،
در عطرگاهان متروک خاک ..

***

وابسته ام به تو
به خون!
مثل ببری جوان
آهوی طلایی بیشه زاران مست سردرگم!..

***

بی تو میخوابم
بی تو بر می خیزم ..
مثل ساعتی خسته در ژنو
.
.
.
در زمانه ی الماس و شیدایی ..


***




عروسکی غمگینم ..
زاده ی آبیهای ناپیموده
کرشمه ی آتشهاست در تنم..
به وسعت سرزمین مادریم
دوستت دارم
و تو
در لیتل ونیزت
به دنبال مردان فتح نشده ای ..





***


سنجاقکی از سنگ و فلز،
بر سینه ام مینشیند
قوی گنگی از ابر
در پیراهنم میمیرد
و تو
آن برکه خون آلودی میشوی
که نیزارها میخوانند ..

***

طلسم ترمه و ترانه  را
در دمدمه ی اسفند
به شعرهای بنفش تکاپو
به بنفشه های زرد مهیج
به تاج پرندگان مهاجر می بخشم
به فصل نارس بهار
 این همه تمنا ریخته ام..
و تو چون شیار قله های بلند
بوی چوب و باران را
از تن عطر مایوس بادها
میخراشی..




***


آسمان ،خاکستری
زمین ،خاکستری
دل من، خاکستری
مهربان م
در بهاری که می آید
سرخ تر بخند !

 

.