قبس

با انگشتهای رویایی ات
از همه ی دروازه های جهان ،
به مادینگی غریزه ی عطرم می آیی! 
ای قبس ردای خونین ام، 

پنجره ها بی تو
باردار هزاران ساحل متروک،
پرنده زار دلم
بی تو
قفس تنگ درداجین،
با آوای تنهایی ات
اسبی سرکشم
میرمم،
به سکر سالومه
به خنجر عبوس ابروانم
به جنگ،،،
یخ میزند غنچه ی سرخابی ِ برکه های نقره
بی یشم چشمانت ،مهربان امشب
.
.
.
.
-ای دفینه های آفتاب و آرزو

با دستهای رویایی مان
هنوز
چون زخم اول پیکار، زیباییم.... 

پ ن:

هزاران سال بعد ،
می آیی
و من دوباره
پری اقیانوسهایی پهناورم
با باله های مرموز دیبا ،
عطری گس و
تنی
از کرشمه و پولک و رزم...