تکنولوژی

به جهان مینگرم
به نفس های غم آلود نگاهی نگران
جنگهایی که پر از نادانیست
یا پر از تکنولوژی های شناور در خون
هیچ کس نیست
که بر شیشه ی شبهای زبان بسته
تلنگر بزند
آخرش خوب نفهمیدم و از یادم رفت
که چه حد ساده گذشتیم و رقیق
از همین سرفه ی دریای تب آلود 
که پاشویه نشد
یازده بار خودم را کشتم
پشت آواز نهنگی که به ساحل میزد
کاشکی آدمها
خلط های لزج و چرکیِ اتمسفرِ بی حوصله را میدیدند 
قطب، انگار حواسش به درختان تبر خورده ی این جنگل نیست

کاشکی جنگلبان
یک دلِ سیر نگاهت بکند، کاج بلند

و دریغ از سخنی، زمزمه ای
که مقصر خودمانیم، اگر
برج ها پنجره را بلعیدند