یار به کشمیر

دل دید و پسندید که گلرخ صنمی بود

ایکاش مرا یار شدی تا نفسی بود

----

صهبا لب و مژگان همه چون تیغه گلها

دردم نگر افسوس که خونین جگری بود

----

ان خال سیاهی که کنار لب لعل است

دل برد ز دستم که شگفتا گهری بود

----

ان سینه که دارد همه تب گشته تلاطم

گویی که ز هر امد و رفتش خبری بود

----

زان سینه پر عطر و همه نوش شرابش

بوییدن و نوشیدن ما خوش سمری بود

----

افشانده چو گیسوی به ان شانٍ بلورین

چون بیده ی مجنون که به بادی طرفی بود

----

این خسته که ازادگی و راحت جان بود

در پیچش زلف و شکنش دربدری بود

----

افسون شده ام بهر نگاه تو یکی شوخ

یا رب مددی تا به دیارش سفری بود

----

دانم که به دنیا ندهد دست وصالش

چون یار به کشمیر و منم خسته سری بود

----

انگاه که کام دل خود از تو ستانم

صیحه شوَم و قوت و غذای سحری بود

-----

این عشق چگونه است که بیدل شده مجنون

روز و شبم اندوه که شاید فرجی بود

-----------------------------------------------------------