دارمت دوست

دارمت دوست، تو بر دل نظری دیگر کن

قدمی نِه به سرای دل و آسودگیَش یکسر کن


نرگسان سیه ات بُرد دلِ من را ؛ داد!


  مهرِ آن رویِ خوشت را تنِ من، بی سر کن 


رحم کن تا که نگیرد نفسم از نگهت


قدِ رعنایِ چو ماهت به وجودم تر کن


شمس باشی و بگردم  چو قمر بر دورت


پرتویِ مهرِ دلت را  به رهم گستر کن


عاشقم لیک نباشد زجهان هیچم باک


 تا که جان بر رهِ عشقت بنهم مُستَر کن


گر چِشَم لَعلِ لبت را تو بدان مستم من


دین و  دل را به کفت دادم و خود رهبر کن 


"نوثمر" داند و خود دانی و این مارا بس


سعد باشی و خدایی من دلبر کن